Ekstraligowi giganci i ich twierdze - najdłużej niezdobyte stadiony współczesnego żużla

Krzysztof Wesoły 27 Lutego 2016, 17:00

Atlas Wrocław - 23 zwycięstwa, 4 remisy (889 dni)
16 kwietnia 2000 - 22 września 2002

Przez niemal trzy pełne sezony drużyna ze stolicy Dolnego Śląska skutecznie broniła Stadionu Olimpijskiego. 2000 rok słabo zaczął się jednak dla ekipy Atlasa. Rundę zasadniczą wrocławianie zakończyli na ostatnim miejscu w lidze i ku beniaminkowi nieuchronnie zbliżała się wizja powrotu na zaplecze elity. Ostatecznie dzięki dobrej jeździe w play-offach, Spartanom udało się awansować na piątą pozycję i utrzymać Ekstraligę na Dolnym Śląsku. W całym sezonie Atlas na Stadionie Olimpijskim zremisował aż trzy mecze, ale przegrał tylko jeden - w III rundzie z Unią Leszno. Jak się okazało, była to ostatnia domowa porażka WTS-u na kolejnych wiele miesięcy.

W kolejnym sezonie do Wrocławia ściągnięto Scotta Nichollsa i Sebastiana Ułamka, co pozwoliło Atlasowi włączyć się do walki o czołowe lokaty w Ekstralidze. Ostatecznie ekipa z Dolnego Śląska zajęła drugą pozycję w lidze, ale zakończyła sezon bez porażki na własnym torze, przedłużając tym samym swoją passę.

Sezon 2002 także nie wskazywał na to, że znakomita seria zostanie przerwana. Z klubu co prawda odszedł Ułamek, ale wrocławianie i tak radzili sobie w rozgrywkach doskonale. W rundzie zasadniczej wygrali dziewięć meczów, co pozwoliło im ponownie zająć drugie miejsce w tabeli. Play-offy upłynęły jednak pod znakiem pogoni Unii Leszno za dotychczasowym liderem, Polonią Bydgoszcz. Byki, które zepchnęły WTS na trzecie miejsce, do zwycięstw prowadził... Ułamek, który walnie przyczynił się do przerwania serii Atlasa 27 meczów bez porażki na własnym torze. 22 września 2002 roku w przedostatniej kolejce Ekstraligi, Unia pokonała wrocławian na Olimpijskim 48:42, a wychowanek Włókniarza niemal w pojedynkę ciągnął Byki do triumfu.