Ranking: Szybkie sprzęgła - najlepsi startowcy!

Grzegorz Drozd 06 Marca 2016, 13:30

2. miejsce: Hans Nielsen 

Czterokrotny indywidualny mistrz świata z duńskiego Brovst w pamięci kibiców zapisał się przede wszystkim jako ultraprofesjonalista i perfekcjonista w każdym calu. "Profesor z Oksfordu" to jego najsłynniejszy przydomek i w całej okazałości opisuje charakterystykę jazdy Duńczyka. - Cały czas pracowałem nad swoimi słabościami i dążyłem do perfekcji. Chciałem wyeliminować wszelkie błędy, a jednocześnie szukać nowych rozwiązań, które pozwoliłby mi wyprzedzić konkurencję - opisuje Nielsen podejście do kariery żużlowca, która w jego przypadku obfitowała w liczne sukcesy. Nielsen jest rekordzistą pod względem dorobku złotych medali mistrzostw świata. We wszystkich konkurencjach Hans uzupełnił kolekcję aż o dwadzieścia dwa złote krążki. Trudno przypuszczać, aby ktokolwiek był w stanie poprawić wyczyn Profesora. Obok walorów pozaborowych takich jak profesjonalizm, wytrwałość, konsekwencja, Nielsen posiadał argumenty w walce na torze.

Obok perfekcyjnego opanowania motocykla, fenomenalnej techniki, operowania manetką gazu do najważniejszych należały właśnie starty. Nielsen był prawdziwym arcymistrzem w tym elemencie żużlowego rzemiosła. Na temat bajkowych startów "Hansiora" napisano setki artykułów, ale od momentu wdrożenia zakazu dotykania taśmy startowej w 1990 roku Nielsen zaczął mieć wyraźne problemy z zdobywaniem kolejnych tytułów mistrza świata. Podobnie jak Jens Weiisflog w skokach narciarskich musiał przestawić się na inną technikę startu i zaprzestać dotychczasowych metod. Mimo tego nadal przez wiele lat utrzymywał się w ścisłym top. Nigdy nie popisywał się zawrotnymi akcjami na granicy ryzyka. Atakował w sposób bardzo przemyślany i zaplanowany. Nie porywał tłumów szaloną jazdą, ale kibice i tak kochali go za dojrzałe podejście do swoich obowiązków, skromność i normalność w zachowaniu poza torem. Nielsen nie był wirtuozem w ofensywie, za to w obronie potrafił być bezwzględny.

Do dziś różne osobistości świata żużlowego np. Krzysztof Cugowski z Budki Suflera powtarzają, że nie było w historii speedwaya większego dżentelmena torów jak Hans Nielsen. Jest to wierutna bzdura i przyzna to każdy żużlowiec, który próbował przejść Duńczyka po szerokiej. Nielsen bezwzględnie ładował rywali w dechy, a proceder ów coraz częściej wykonywał pod koniec kariery, gdy nie był już tak błyskotliwy i swobodny na motocyklu i musiał ratować się rożnymi trikami. Do końca jednak brylował pod taśmą i nie przestawał zadziwiać refleksem. Ostatnim wielkim dniem chwały i lekcją Profesora udzieloną młodszym kolegom z toru było Grand Prix Polski w Bydgoszczy w 1999 roku. Duńczyk wgrywał zawody w bezapelacyjnym stylu, a cały cykl zakończył - tak jak sobie zaplanował - na medalowym miejscu. Ale taki już był Hans. Człowiek perfekcja, tytan pracy i mistrz startów.