Najskuteczniejsi obcokrajowcy w polskiej elicie: Duńczycy na czele!

Krzysztof Wesoły 17 Października 2015, 12:00

Ryan Sullivan (Australia) - 2,688 pkt./bieg, 2002 r.

Kolejny z Kangurów kojarzony jest głównie ze startami w Apatorze i później Unibaksie Toruń. Na osiemnaście sezonów spędzonych w polskiej lidze, aż przez jedenaście Sullivan ścigał się w grodzie Kopernika. To właśnie działacze z Torunia w 1996 roku postawili na ledwie 21-letniego Australijczyka i nie zawiedli się.

Sullivan bronił barw Aniołów przez trzy lata. Później skusił go lokalny rywal Apatora, Polonia Bydgoszcz, ale po roku startów nad Brdą Australijczyk wrócił na Broniewskiego. Z Torunia odszedł przed sezonem 2001 do Włókniarza Częstochowa. W barwach Lwów stał się zawodnikiem ze ścisłego topu. Już pierwszy rok startów pod Jasną Górą był dla niego niezwykle udany, ale kolejny okazał się być jeszcze lepszy! To właśnie wtedy Sullivan wykręcił swoją rekordową średnią 2,688, zdobywając w 17 meczach aż 244 punkty.

Rok później "Saletra" świętował z Włókniarzem zdobycie swojego pierwszego tytułu Drużynowego Mistrza Polski. Lwy zapewniły sobie tytuł po owianym legendą, ostatnim meczu sezonu właśnie z Apatorem, który obejrzał nadkomplet widzów. W trzech kolejnych latach Australijczyk pomógł częstochowskiej drużynie w zdobyciu dwóch brązowych (2004, 2005) i jednego srebrnego (2006) medalu, choć na koniec swojej przygody z Włókniarzem nie był już postacią z pierwszego planu. Wtedy właśnie klub z Torunia został przejęty przez Romana Karkosika i Sullivan wrócił do grodu Kopernika. Nie powtórzył swoich występów z początku ubiegłego dziesięciolecia, ale miał ogromny wkład w mistrzostwo Polski dla Aniołów (2008) oraz cztery inne medale DMP.

Australijczyk na początku 2013 roku ogłosił zakończenie kariery sportowej, jednak po czterech miesiącach wrócił na cztery mecze osłabionego brakiem Chrisa Holdera Unibaksu, w których łącznie zdobył... 13 punktów.

Czołową piątkę zestawienia tworzą żużlowcy ze Skandynawii. Piąte miejsce przypadło koledze Sullivana z mistrzowskiego roku 2003, zawodnikowi, który przez dużą część swojej kariery jeździł z łatką następcy wielkiego czempiona, choć nie do końca spełnił oczekiwania swoich kibiców. Zawsze prezentował się solidnie, ale w jednym z sezonów wzniósł się na wyżyny.