Najlepsze transfery w historii Kielc. To oni budowali potęgę Vive Tauronu

Aneta Szypnicka-Staniec 01 Czerwca 2016, 16:52

Grzegorz Tkaczyk 2011 - 2016

- Znów sprawiliście, że z moich oczu popłynęły łzy - powiedział podczas swojego pożegnania z kieleckim zespołem Grzegorz Tkaczyk, przypominając sytuację z Final Four Pucharu Polski, gdy po zdobyciu trofeum płakał po podziękowaniach, jakie zgotowali mu fani. - To, że was kocham, to doskonale wiecie. Nigdy nie grałem przed takimi kibicami. Decyzja o przyjściu do Kielc była najlepszą w mojej sportowej karierze - mówił zawodnik podczas fety na kieleckim Rynku.

Lepszego zakończenia kariery zawodniczej nie mógł sobie wymarzyć - zdobył mistrzostwo i Puchar Polski i co najważniejsze - zwyciężył w Lidze Mistrzów. I chyba nikomu tak jak jemu to trofeum się nie należało - na boisku zawsze dawał z siebie wszystko, mimo że często walczył przy tym z kontuzjami. W zakończonym właśnie sezonie aż przez cztery tygodnie grał z bardzo poważnym urazem barku. Gdy po miesiącu od doznania kontuzji pojechał na szczegółowe badania okazało się, że ma naderwany mięsień nadgrzebieniowy i będzie musiał pauzować aż pół roku.

Szczęśliwie zdążył się jednak wyleczyć na tyle by pomóc drużynie w ostatnich meczu play-off o mistrzostwo Polski i finale krajowego pucharu. 

Doskonały kapitan, nie bał się wyrażać niepopularnych opinii i być mediatorem między prezesem a kibicami, gdy ci mieli konflikt. Szanowany w środowisku piłki ręcznej na całym świecie. W Kielcach czuje się na tyle dobrze, że po zakończeniu kariery postanowił zostać w stolicy województwa świętokrzyskiego. Nie rozstanie się też z Vive Tauronem, gdzie zostanie zatrudniony w nowej roli. 

Sławomir Szmal - 2011 - teraz

Oprócz Tałanta Dujszebajewa jedyny przedstawiciel kieleckiego zespołu, który kiedykolwiek został uhonorowany tytułem najlepszego zawodnika piłki ręcznej według plebiscytu IHF-u, czyli Międzynarodowej Federacji Piłki Ręcznej. Bramkarz został nagrodzony w 2009 roku.

Potrafi się doskonale skoncentrować, ale kiedyś zdradził w tajemnicy, że aby się pobudzić, przed ważnymi meczami wącha amoniak. Przygodę z piłką ręczną rozpoczął, bo brat jego mamy - Andrzej Mientus był doskonałym golkiperem, medalistą mistrzostw świata. Szmal poprawił osiągnięcia wujka, bo do rodzinnej kolekcji dołożył trzy krążki z czempionatu globu - dwa brązowe i jeden srebrny.