Brytyjczycy w długim oczekiwaniu na "God Save the Queen". Tai Woffinden wciąż nie zdobył Cardiff

Tomasz Janiszewski 19 Lipca 2018, 11:15

Lata rozczarowań, aż wreszcie bombę odpalił "Bomber"

Przez pierwsze lata na Millenium Stadium (taka nazwa obowiązywała do 2016 roku - przyp. red.) karty rozdawały tuzy, a tych Brytyjczykom brakowało. Triumfy odnosili: Rickardsson (2001, 2005), Sullivan (2002), Nicki Pedersen (2003), Hancock (2004) i Crump (2006). Raz na podium załapał się Richardson, który stanął na najniższym stopniu w sezonie 2004. Czterokrotnie z rzędu (lata 2003-2006) zatrzymywał się na półfinale Nicholls.

"God Save the Queen" zabrzmiało wreszcie podczas dekoracji w 2007 roku. W finale huśtawkę nastrojów zafundował kibicom ten, na którego mało kto liczył, czyli Chris Harris. W finale tradycyjnie słabo ruszyły spod taśmy, co wykorzystali rywale, przede wszystkim Hancock, który uciekł do przodu. Tego dnia układany tor w Walii nie był w najlepszej kondycji i zawodnicy oprócz walki między sobą musieli też uważać na sporo kolein. Harris przez dwa okrążenia tasował się z Crumpem i gdy wreszcie zostawił go za swoimi plecami, zaczął zbliżać się do Amerykanina. Na ostatnim wirażu "Bomber" zaatakował rywala, którego lekko podbiło na wyjściu z łuku. Kornwalijczyk z Truro od razu przyciął do wewnętrznej i wpadł na metę na pierwszej pozycji. Był to bez wątpienia jeden z lepszych wyścigów finałowych w historii GP.

W kolejnych kilku sezonach nikt, ani też sam Harris, nie zbliżył się do tamtego sukcesu. Zawodził Nicholls, nic nie wnosiły kolejne "dzikie karty", a w 2010 roku większej roli nie odegrał także rzucony na głęboką wodę Tai Woffinden, który jeżdżąc ze stałym zaproszeniem, płacił frycowe. Po pewnym czasie to jednak w nim zaczęto widzieć tego, który odniesie dla ojczyzny trzecie zwycięstwo w GP Wielkiej Brytanii.