Tory czasowe przepustką do tytułu. Brylowali na nich przyszli mistrzowie świata

Tomasz Janiszewski 13 Maja 2017, 08:45

Hancock potwierdził klasę i wrócił na tron

Przed trzema laty na mapie żużlowej elity po raz pierwszy pojawiła się Finlandia. Turnieje postanowiono organizować na stadionie lekkoatletycznym w Tampere. Eksperyment fiński nie zdał egzaminu. Wąski tor, którego nawierzchnia nie została odpowiednio przygotowana i słabsza niż przewidywano frekwencja, nie zrobiły speedwayowi najlepszej reklamy. Nudny debiut w Tampere wygrał Matej Zagar.

W Kopenhadze szansę na idealny występ Troyowi Batchelorowi sprzątnął sprzed nosa Niels Kristian Iversen. W Cardiff najpoważniejszym kandydatem do triumfu był wspierany przez blisko 40 tysięcy rodaków Tai Woffinden, ale w finale większym sprytem wykazał się Greg Hancock. Amerykanin był w całym sezonie nie tylko najskuteczniejszy na torach czasowych, ale też w ogóle. Po trzech latach powrócił na szczyt, zdobywając trzeci złoty medal w karierze.

Spośród Polaków na sztucznych owalach najlepszy był Jarosław Hampel. Wygrana w Sztokholmie z dorobkiem 21 punktów była wielkim wyczynem i do tego ratującym miejsce reprezentanta naszego kraju w cyklu na kolejny sezon (w generalnej Hampel uplasował się na ósmej lokacie). W wyróżnionych przez nas turniejach słabiej wypadł Krzysztof Kasprzak, ale nijak ma się to do sukcesu, który odniósł na przestrzeni całego roku. Pomimo jazdy z kontuzją (absencja w Tampere), leszczynianin wywalczył wicemistrzostwo świata. Brąz przypadł Nickiemu Pedersenowi.

      Legenda: TAM - Tampere, KOP - Kopenhaga, CAR - Cardiff, SZT - Sztokholm