Drużyna marzeń Ekstraligi. Ogień i woda na liderów, niespodzianki w drugiej linii

Krzysztof Wesoły 05 Lutego 2017, 12:30

Jarosław Hampel

Gdy Unia Leszno traciła na rzecz Polonii Piła utalentowanych chłopaków z minitoru w pobliskich Pawłowicach, z pewnością najbardziej pluła sobie w brodę obserwując w akcji Jarosława Hampela. Chodziło przecież o zawodnika, którego przy pierwszej możliwej okazji kupowali bodaj wszyscy fani popularnego, komputerowego menedżera. A tak już całkiem poważnie - juniora, który w ciągu kilku lat miał dociągnąć do, wydawało się, nieosiągalnego poziomu Tomasza Golloba. Gdy Hampel w końcu wszedł do elitarnego Grand Prix, pokazał, że jest właściwym człowiekiem, we właściwym miejscu. Dyplomatyczne, wyważone wypowiedzi, język angielski opanowany wręcz do perfekcji. No i co najważniejsze: nieprzeciętne umiejętności. W 2005 roku jako jeden z nielicznych radził sobie na trudnym torze w Cardiff. Żeby pokonać tego filigranowego chłopaka z Polski, wielki Tony Rickardsson musiał - i to dosłownie - pojechać po bandzie.

To właśnie jest Jarosław Hampel w pigułce. Nieustępliwy i zadziorny, będąc w formie właściwie nie do pokonania. W 2011 roku, gdy zdobywał swój drugi medal Indywidualnych Mistrzostw Świata, w rozgrywkach Ekstraligi wygrał aż 70 biegów (na 112 odjechanych). Wymarzony lider. Ale Hampel to przy okazji straszny pechowiec. Właśnie wychodzi z drugiej, odniesionej w ostatnich pięciu latach, poważnej kontuzji. Wieloodłamowe złamanie kości uda w prawej nodze - diagnoza postawiona przez lekarzy w czerwcu 2015 roku to był prawdziwy cios. Zwłaszcza, że zawodnik dopiero co zażegnał poważny kryzys formy.