W tym artykule dowiesz się o:
Urodzony 30 grudnia 1934 roku w nowozelandzkim Christchurch Barry Briggs jest jedną z największych postaci w historii światowego żużla. Na swoim koncie ma niezliczoną ilość trofeów, wśród których najważniejszymi są cztery tytuły indywidualnego mistrza świata. Do fatalnego dla "Briggo" sezonu 1972, w ciągu dwudziestu lat kariery, aż osiemnastokrotnie wchodził on do światowych finałów. W nich nigdy nie zajął miejsca niższego niż siódme, a dziesięciokrotnie stawał na podium przeznaczonym dla medalistów. [ad=rectangle] W finale IMŚ rozgrywanym 19 września 1972 roku na legendarnym Wembley, Barry Briggs był bez wątpienia jednym z faworytów do kolejnego zwycięstwa. Na dobry początek, w pierwszej serii biegów pokonał Ivana Maugera. Niestety, wszystkie jego nadzieje na piąty mistrzowski tytuł runęły jak domek z kart w pierwszym wirażu wyścigu otwierającego serię drugą.
{"id":"","title":""}
W piątym biegu Nowozelandczyk (nr 5) został podcięty przez późniejszego srebrnego medalistę, Szweda Bernta Perssona (13) i upadł na tor. W leżącego zawodnika wpadli jadący z tyłu Rosjanie Walerij Gordiejew (9) i Grigorij Chłynowski (1). W wyniku karambolu Briggs doznał ciężkiej kontuzji prawej ręki, na zawsze stracił wskazujący palec, a ledwie uratowano środkowy. Kolizja z finału na Wembley przerwała błyskotliwie toczącą się karierę. Barry Briggs zdołał powrócić na tor dopiero w sezonie 1974 i ścigał się jeszcze na poziomie ligowym, najpierw w barwach Wimbledon, a potem z plastronem Hull do roku 1976.
Oprócz indywidualnych tytułów także dwukrotny złoty, trzykrotny srebrny i brązowy medalista drużynowych mistrzostw świata, po zakończeniu sportowej kariery pozostał przy ukochanym sporcie. Jako promotor opiekował się młodszymi zawodnikami, wśród których najbardziej znaną postacią był Mitch Shirra. Później wciągnęły go obowiązki komentatorskie i prywatny biznes. W wolnych chwilach Briggs prowadził własną stronę internetową oraz napisał kilka książek.
Za zasługi w sporcie w roku 1973 Nowozelandczyk otrzymał tytuł Kawalera Imperium Brytyjskiego. W roku 1990 jego osobę wprowadzono do Sali Sportowej Sławy Nowej Zelandii. Współcześnie dziarskiego staruszka wciąż spotkać można na żużlowych stadionach, gdzie toczą się batalie Speedway Grand Prix. Lista ważniejszych tytułów w karierze:
Indywidualne: Mistrz Świata - 1957, 1958, 1964, 1966 Mistrz Nowej Zelandii - 1959, 1963 Mistrz Wielkiej Brytanii - 1961, 1964, 1965, 1966, 1967, 1969 Mistrz British League - 1965, 1966, 1967, 1968, 1969, 1970 Zwycięzca London Riders Championships - 1955 Zwycięzca Midland Riders Championships - 1966, 1967, 1970 Zwycięzca Scottish Open Championships - 1967
Drużynowe: Mistrz Świata - 1968, 1971 Mistrz National League - 1954, 1955, 1956, 1958, 1959, 1963 Mistrz British League - 1967 Zdobywca National Trophy - 1953, 1956, 1959
na Instagramie 
na Facebooku 
Rozwiń odpowiedzi (1)
