Najlepsi polscy szczypiorniści 2017: bramkarze

Zestawienie powstało na podstawie redakcyjnego głosowania. Wzorem lat poprzednich na każdej pozycji wyróżniliśmy dziesięciu zawodników - sześciu w rankingowej kolejności oraz czterech pozostających w polu widzenia (*).

Ranking najlepszych polskich szczypiornistów - historia

6. Marcin Wichary (Orlen Wisła Płock)

Już nie to zdrowie, nie gra tyle, ile w poprzednich latach, do Płocka przychodzą coraz młodsi konkurenci, a Wichary nadal potrafi rozgrzać Orlen Arenę. Kibice Nafciarzy czekają na charakterystyczne uderzenie w poprzeczkę, paradę i wybuch radości "Wichury". Specjalista od sytuacji kryzysowych, wchodzi między słupki i ratuje Wisłę z opresji. W pamięci utkwiły jego jesienne popisy w Lidze Mistrzów. Przeciwko europejskim potęgom bronił jak natchniony.

5. Piotr Wyszomirski (TBV Lemgo)

Trudny (i pechowy) rok za etatowym reprezentantem Polski. Kontuzja kolana, absencja na mistrzostwach świata, operacja i trzymiesięczna przerwa. Po powrocie na parkiet pomógł Lemgo utrzymać się w Bundeslidze. Gdy wydawało się, że wszystko wraca do normy, Wyszomirski zapuścił korzenie na ławce. Jego nowy konkurent Peter Johannesson zachwyca formą od początku rozgrywek i nie daje szkoleniowcowi pretekstu, by na stałe dokonał zmiany w siódemce. W Lemgo nie spisują go jednak na straty, zbiera pochwały od sztabu i niedawno podpisał umowę do 2020 roku.

W Bundeslidze gra mało, za to w kadrze można na niego liczyć. Przyjechał na październikowe zgrupowanie po paru tygodniach na ławce i podczas Golden League rozegrał bardzo dobry mecz z Francuzami. W pełnym zdrowiu mocny kandydat do pozycji numer dwa.

4. Adam Morawski (Orlen Wisła Płock)

Talent czystej wody, notuje progres z miesiąca na miesiąc. Potencjał na zdecydowanie wyższą lokatę. Na podium musi jeszcze poczekać. Przede wszystkim z jednego powodu - rzadko występuje na pełnym dystansie. Wiosną głównie zmiennik Rodrigo Corralesa, po odejściu Hiszpana dzieli miejsce z Marcinem Wicharym i Adamem Borbelyem.

Na koncie Morawskiego kilka spektakularnych spotkań w Lidze Mistrzów, rewelacyjne interwencje i wyróżnienia od EHF. Pojechał na mistrzostwa świata do Francji, błysnął w meczu z Japonią, stał się naturalnym wyborem kolejnego selekcjonera Piotra Przybeckiego. Nie zdziwimy się, jeśli niedługo wdrapie się na szczyt zestawienia. Pod warunkiem, że zacznie więcej grać.

3. Mateusz Kornecki (NMC Górnik Zabrze)

Nagroda za równą formę w 2017 roku. Nie tak efektowny jak chociażby Morawski, ale nie mniej skuteczny. To standard, że spotkania kończy z rewelacyjnymi statystykami. Superliga robi się dla niego za ciasna.

Uporał się z kontuzjami, załapał się do kadry na mistrzostwa świata, zaliczył wejście smoka przeciwko Argentynie i od tego czasu ugruntował swoją pozycję. Świetnie spisał się podczas ostatnich meczów kwalifikacji do ME 2018, na gorącym parkiecie w Serbii zastopował faworyzowanych rywali.

Problemem Korneckiego - podobnie jak Morawskiego - jest rywalizacja z solidnym konkurentem. W tym wypadku Martinem Galią, jednym z najlepszych bramkarzy Superligi. Grają na zmianę, a dla przyszłości wychowanka KSSPR-u Końskie lepiej byłoby, gdyby spędzał na parkiecie więcej czasu.

2. Sławomir Szmal (PGE VIVE Kielce)

Król polskiej bramki zdetronizowany. Po raz pierwszy w historii rankingu Szmal poza pierwszą lokatą. I pewnie nie jest mu z tego powodu specjalnie smutno, bo doczekał się godnych następców, nad rozwojem których od roku czuwa jako trener bramkarzy reprezentacji.

Przeciętna pierwsza połowa roku i świetna końcówka, w której - po kontuzji Filipa Ivicia - musiał wziąć na siebie cały ciężar. 39-latek spisywał się znakomicie w Lidze Mistrzów, pokazał, że w prawdopodobnie ostatnim sezonie nie zamierza odcinać kuponów. Wciąż potrafi zatrzymać największych w Europie. Polska piłka ręczna stanie się znacznie uboższa, kiedy Szmal zejdzie z posterunku. A ten moment zbliża się wielkimi krokami.

1. Adam Malcher (KPR Gwardia Opole)

Bez cienia wątpliwości - nowy numer jeden. Za "Jogim" najlepsze miesiące w karierze. Wrócił do drużyny narodowej po kilku latach i dziś trudno wyobrazić sobie reprezentację bez Malchera. Gdy wychodził w pierwszej siódemce podczas MŚ 2017, niektórzy pukali się w głowę. Szybko udowodnił niedowiarkom, że się mylili. Był zdecydowanie najlepszym z Biało-Czerwonych, bronił fenomenalnie przez większość turnieju, kilka miesięcy później został kapitanem kadry.

Klasę potwierdził w październikowym Golden League. Na duńskich parkietach dokonywał cudów, w pojedynkę powstrzymywał gospodarzy oraz Norwegów. Pozycja Malchera w reprezentacji jest na tyle mocna, że jego absencję podczas prekwalifikacji MŚ 2019 uznaje się za olbrzymi cios dla Biało-Czerwonych.

30-latek przełożył na kadrę dyspozycję z Superligi. W niej nie ma sobie równych. Zgarnął Gladiatora dla najlepszego bramkarza sezonu 2016/2017, w kolejnych rozgrywkach trzyma wysoki poziom. Skuteczność rzędu 50 proc. nikogo już nie dziwi. Dzięki niemu, Gwardia notowała rewelacyjne wyniki w ostatnim roku. Spokojnie poradziłby sobie w Bundeslidze, ale pomimo zapytań z zagranicy, przedłużył umowę z opolanami.

W polu widzenia:

*Rafał Stachera (Chrobry Głogów) *Krzysztof Lipka (SPR Stal Mielec) *Marcin Schodowski (Piotrkowianin Piotrków Trybunalski) *Bartosz Dudek (Meble Wójcik Elbląg / MMTS Kwidzyn) *Paweł Kiepulski (MMTS Kwidzyn / Meble Wójcik Elbląg)