Aniołki Matusińskiego bez szans?! "Oglądamy chyba inne wyniki"

Ewa Swoboda: Chcę awansować do finału igrzysk! Niech reszta się boi

Przynajmniej na razie wydaje się, że rację mają ci, którzy dość pesymistycznie opisują losy sztafety. Wysokie oczekiwania są zrozumiałe, bo przecież trzy lata temu w Tokio nasza sztafeta 4x400 metrów wywalczyła srebro w rywalizacji kobiet i złoto w rywalizacji mieszanej.

Okazuje się, że zupełnie inne zdanie na ten temat mają same przedstawicielki tej sztafety, które zupełnie nie zgadzają się z takimi opiniami.

- Oglądamy chyba inną sztafetę. Śledzę wyniki i widzę, że padają rewelacyjne rezultaty. Nie ma się co martwić, bo jeśli tylko dopisze zdrowie, to będziemy mieli kłopot bogactwa. Ja za to ciągle słyszę, że nie jest kolorowo. A właśnie, że jest kolorowo, a nasza przyszłość rysuje się bardzo optymistycznie. W ogóle nie rozumiem tych narzekań i pesymistycznych opinii. Już w zeszłym roku tłumaczyłam wszystkim, że to dobrze, że problemy przytrafiły się akurat rok przed igrzyskami, bo najważniejszy będzie ten sezon. Dziewczyny miały czas, by złapać oddech i teraz wracają do sportu z podwójną mocą - mówi doświadczona sprinterka, Marika Popowicz-Drapała.

Ona sama od lat była specjalistką od biegu na sto metrów, ale obecnie przygotowuje się już pod kątem 400 metrów i liczy, że uda jej się załapać do drużyny na najważniejsze imprezy tego roku. Ona sama jest już po pierwszym sprawdzianie na sto metrów podczas Orlen Cup w Łodzi, gdzie zajęła szóste miejsce z czasem 7.30.

ZOBACZ WIDEO: Był rewelacją PGE Ekstraligi. Co dalej?

- Staram się nie czytać i nie słuchać tych komentarzy, które stwierdzają, że to emerycka sztafeta, że już się skończyłyśmy. Ja trenuję 23 lat i od 23 lat czytam o sobie, że się kończę. Trzeba przyznać, że uprawiamy sport także dla siebie i chcemy sobie coś udowodnić. Jak czytam te wypociny, to myślę sobie: "ok, zobaczymy”. Lekkoatletyka to prosty sport, dlatego dopuszczam do siebie tylko optymistyczne wiadomości. Ja jestem w tej sztafecie nowa, ale naprawdę mogę powiedzieć, że poza duchem rywalizacji, naprawdę czuć wsparcie. To prawdziwa drużyna, która nakręca się na lepsze wyniki - zdradza zawodniczka.

Choć większość uczestniczek sztafety trenuje własnym tokiem, to okazuje się, że panie są w stałym kontakcie i mocno mobilizują się do jeszcze większego wysiłku na treningach.

- Nawet kilka dni temu pisałam do Natalii Kaczmarek i motywowałam ją, by w końcu poprawiła swoją życiówkę na 100 metrów, bo to wstyd, żeby wicemistrzyni świata miała taki wynik w sprincie. Trzymamy za siebie kciuki. I już widać, że to się sprawdziło. Mogę zapewnić, że ducha nikt nie stracił. Justyna Święty-Ersetic mówiła o depresji, przerwa być może była jej potrzebna. My mamy momenty zwątpienia, ale nam nie wypada płakać publicznie. Mówimy o tym dopiero, gdy jest to przepracowane. Ja wróciłam po zerwaniu mięśni, po urodzenia dziecka, a jakoś nigdy motywacji nie brakowało - przyznaje Popowicz-Drapała.

Przypomnijmy, że ubiegły sezon zakończył się przedwcześnie dla Anny Kiełbasińskiej, Igi Baumgart-Witan i Justyny Święty-Ersetic z powodu kontuzji. Dodatkowo Święty-Ersetic zmagała się z depresją. Z kolei Małgorzata Hołub-Kowalik wraca po urodzeniu dziecka. Co gorsza, swojej szansy na wejście w miejsce starszych koleżanek nie wykorzystała żadna z młodszych zawodniczek. Wychodzi więc na to, że faktycznie największą rywalką dla dotychczasowych uczestniczek sztafety będzie właśnie 35-letnia Marika Popowicz-Drapała.

- Jestem wszechstronna, ale w tym roku przygotowuje się głównie do 400 metrów. Cieszą mnie wyniki w Orlen Cup, bo to oznacza, że szybkościowo jestem na tym samym poziomie, co wcześniej, a w moim wieku wcale nie jest to takie łatwe. Zdaję sobie sprawę, że w tej sztafecie zawsze celuje się wysoko. Ania Kiełbasińska sama zresztą mi mówiła, że założenie jest takie, że trzeba celować w księżyc, bo nawet jeśli nie wyjdzie, to uda się ustrzelić w jakąś gwiazdę - dodaje.

Ona sama przeszła długą drogę, by znów walczyć z najlepszymi zawodniczkami na świecie. codzienne treningi musi łączyć z rolą mamy dla swojego syna. Jak widać, na razie wychodzi jej to znakomicie. Przyznaje jednak, że nie zawsze jest to łatwe. 

- Trudno jest łączyć karierę z macierzyństwem. Czasami faktycznie nie da się tego połączyć, więc cierpię na tym i ja, i mój syn. Mam wspaniały sztab, Ignaś ma fantastycznego tatę i babcię. Gdy miałam obóz w Toruniu, to potrafiłam po treningu jechać 40 kilometrów do domu, by o godzinie 21 położyć syna spać, a chwilę później wrócić do hotelu, by rano zrobić porządny trening. Takie życie sobie wybrałam. Nie narzekam, staram się pokazywać synowi, że można spełniać swoje marzenia i realizować się. Chcę pokazać, że dziecko nie przeszkadza, a może jeszcze zmotywować. Przyznaję jednak, że na zgrupowaniach zdarzają się trudne momenty. Przez pierwszy tydzień może być ok, ale w drugim tygodniu praktycznie zawsze pojawiają się łzy - wyznaje.

Czytaj więcej:
Dla sukcesu poświęciła zdrowie
Skrzeszowska walczy o kolejne rekordy. "Musiało mi się na nowo zachcieć biegać"