W tym artykule dowiesz się o:
[b]
Alfred Smoczyk [/b]
Kariera tego zawodnika była krótka, ale zapisał się on złotymi zgłoskami w historii leszczyńskiego i polskiego żużla. W 1949 roku wywalczył z Unią Leszno Drużynowe Mistrzostwo Polski. W lidze wówczas nie przegrał z żadnym zawodnikiem rywali. W Indywidualnych Mistrzostwach Polski także nie miał sobie równych.
W 1950 roku Smoczyk zginął tragicznie w wypadku na trasie Gostyń-Leszno uderzając w drzewo w lesie Kąkolewskim. Po śmierci został mu przyznany tytuł honorowego Indywidualnego Mistrza Polski. Od 1953 roku Alfred Smoczyk jest patronem stadionu w Lesznie, a od 1951 roku jest rozgrywany memoriał poświęcony jego pamięci.
[b]
Józef Olejniczak [/b] Obok Alfreda Smoczyka najlepszy zawodnik Unii w latach powojennych. Po śmierci kolegi z toru został liderem drużyny i prowadził ją do kolejnych sukcesów. Razem z zespołem wywalczył sześć tytułów DMP z rzędu (1949-1954).
W 1950 roku wywalczył Indywidualne Mistrzostwo Polski na torze w Krakowie. Po zakończeniu kariery był szkoleniowcem leszczyńskiej drużyny, a później także kadry narodowej. Zmarł w 2001 roku, w wieku 83 lat.
ZOBACZ WIDEO Żużel. Dudek wspomina, jak wszedł w buty Golloba. Kołodziej mówi o odgryzaniu się Iversenowi
Henryk Żyto Rozpoczął swoją przygodę z żużlem w 1953 roku. Już wtedy widziano w nim wielki talent. Reprezentował barwy Unii Leszno do 1964 roku, po czym przeniósł się do Wybrzeża Gdańsk, w którym startował do końca kariery.
Podczas jazdy w Unii Leszno wywalczył z drużyną dwa brązowe medale DMP (1958,1962). Żyto imponował fenomenalnymi zdobyczami punktowymi. W 1963 roku był najlepszym zawodnikiem ligi ze średnią 2,792 pkt/bieg. W tym samym roku zdobył Indywidualne Mistrzostwo Polski w Rybniku. Dwa lata wcześniej był członkiem reprezentacji Polski, która sięgnęła po złoty medal Drużynowych Mistrzostw Świata.
[b]
Bernard Jąder [/b]
Zawodnik kojarzony z nazwą Unia, bo oprócz jazdy w Lesznie reprezentował także Unię Tarnów. Bernard Jąder był ważnym ogniwem leszczyńskiej drużyny, która w latach 1979-1980 sięgnęła po Drużynowe Mistrzostwo Polski. Młodszy z braci Jąderów doskonale spisywał się w zawodach indywidualnych.
Dwukrotnie wywalczył Indywidualne Mistrzostwo Polski w latach 1978 i 1980. Miał na koncie także kilka miejsc na podium w Memoriale Alfreda Smoczyka oraz sukcesy w Mistrzostwach Polski Par Klubowych. Po piętnastu latach spędzonych w Lesznie, w 1984 roku przeniósł się do Unii Tarnów.
Jedna z największych legend w historii Unii Leszno. Jankowski jeździł z bykiem na plastronie przez 26 sezonów (1976-2001). W tym czasie zdobył z klubem pięć tytułów mistrzowskich. W rywalizacji indywidualnej złoto wywalczył dwukrotnie. Trzy razy awansował do finału Indywidualnych Mistrzostw Świata oraz trzykrotnie zdobył Złoty Kask.
W 2002 roku przeniósł się do WKM-u Warszawa, gdzie rok później zakończył karierę. Obecnie jest trenerem młodzieży w Unii Leszno oraz szkoleniowcem Kolejarza Rawicz. Jako główny trener pracował także wcześniej w Lesznie, zdobywając z drużyną tytuł mistrzowski w 2010 roku.
Obok Romana Jankowskiego największy filar Unii Leszno w złotych latach 1987-1989. W 1988 roku był nawet najlepszym zawodnikiem ligi ze średnią 2,735 pkt/bieg. W 1990 roku zdobył Indywidualne Mistrzostwo Polski na torze w Lublinie.
Oprócz Unii Leszno Zenon Kasprzak reprezentował także: Polonię Piła, Kolejarz Rawicz, Śląsk Świętochłowice oraz Iskrę Ostrów Wlkp. W ostatnim z wymienionych klubów zakończył karierę w 2000 roku.
Mimo młodego wieku osiągnął już bardzo wiele. Jest wychowankiem Unii Leszno, ale w spotkaniach ligowych debiutował w 2011 roku w barwach Stokłosy Polonii Piła. Rok później wrócił do macierzystego klubu, który reprezentuje do dziś.
Z Unią Leszno zdobył pięć tytułów mistrzowskich. W 2018 roku na domowym torze w Lesznie został Indywidualnym Mistrzem Polski. W 2014 roku zdobył Indywidualne Mistrzostwo Świata Juniorów. W latach 2016-2017 był stałym uczestnikiem cyklu Grand Prix. Dwa razy zdobył z reprezentacją Polski Drużynowy Puchar Świata.
na Instagramie 
na Facebooku 
