5 
Aktualnie niewielu zawodników z czołówki decyduje się na łącznie startów na torach klasycznych i długich bądź lodowych. Do tego grona należy chociażby Martin Smolinski - Niemiec w 2014 roku był stałym uczestnikiem cyklu Speedway Grand Prix (wygrał nawet rundę w Nowej Zelandii). Jednocześnie od lat startuje w zmaganiach o mistrzostwo świata na długich torach. W sezonie 2018 sięgnął po upragnione indywidualne mistrzostwo świata w tej odmianie. Cztery tytuły w longtracku ma Joonas Kylmaekorpi, z kolei na lodowych torach świetnie radzą sobie Daniił Iwanow czy Igor Kononow, choć ta dwójka na żużlu nie dobiła się do czołówki.
Czytaj także: Grand Prix dodatkiem do innych imprez? Azja czy Australia stoją otworem
W przeszłości sytuacja wyglądała zupełnie inaczej - łącznie ośmiu zawodników sięgnęło po tytuły mistrzowskie w dwóch różnych odmianach żużla. Gdyby wziąć pod uwagę jeszcze DMŚ lista ta by się znacznie wydłużyła.
Pierwszym, który został "podwójnym" indywidualnym mistrzem, jest Bjorn Knutsson. W 1965 roku na legendarnym stadionie Wembley w Londynie zapisał na swoim koncie 14 punktów i wywalczył jedyne złoto IMŚ w karierze. Oprócz niego na podium stanęli Igor Plechanow i Ove Fundin. W tym samym sezonie był najlepszy także w finale IME w longtracku, który odbył się w fińskim Seinaejoki (IMŚ zaczęto rozgrywać w 1971).
ZOBACZ WIDEO Żużel. #MagazynBezHamulców. Prezes Włókniarza w ogniu pytań o Drabika, Cieślaka i Doyle’a
Złotymi zgłoskami na kartach historii speedwaya zapisał się także Ivan Mauger. Nowozelandczyk to jeden z dwóch zawodników, którzy mają w swoim dorobku sześć tytułów indywidualnego mistrza świata. Gdyby jednak doliczyć złote medale z długiego toru, ta liczba wzrasta do dziewięciu. W 1972 roku Mauger powtórzył wyczyn Knutssona, triumfując w jednym sezonie w dwóch różnych odmianach.
Czytaj także: Ambitny plan Bartosza Smektały. Nie pójdzie na łatwiznę
Mistrzami świata zarówno na torze klasycznym, jak i długim byli także Ole Olsen, Egon Muller, Anders Michanek, Michael Lee, Shawn Moran i Erik Gundersen. Ostatni z nich, podobnie jak Mauger i Knutsson, potrafił zdobyć dwa tytuły w tym samym sezonie - miało to miejsce w 1984 roku.
Co ciekawe, żadnemu z zawodników startujących w ice speedwayu nie udało się zdobyć mistrzostwa świata na lodzie i torze klasycznym. Duże znaczenie ma w tym przypadku chociażby zupełnie inna technika jazdy. W 1989 roku brązowym medalistą żużlowego DMŚ został Erik Stenlund, trzykrotny mistrz świata na lodzie (dwukrotnie indywidualnie - 1984, 1988 i raz drużynowo - 1985).
Czy zawodnicy powinni startować tylko w jednej odmianie żużla jednocześnie? 
