Jesteś rozczarowany postawą polskich sportowców w Paryżu? Możesz to zmienić [OPINIA]

Aleksandra Mirosław, Klaudia Zwolińska, Julia Szeremeta, siatkarze, Daria Pikulik, Aleksandra Kałucka, szpadzistki, Iga Świątek, Natalia Kaczmarek oraz czwórka podwójna w wioślarstwie mężczyzn - sukcesy polskich sportowców podczas igrzysk olimpijskich w Paryżu można policzyć na palcach obu rąk. W klasyfikacji medalowej zajęliśmy odległe miejsce, w piątej dziesiątce, za m.in. Azerbejdżanem, Algierią czy wyniszczoną wojną Ukrainą.

Przegraliśmy również z o wiele mniejszymi krajami europejskimi: Węgrami, Irlandczykami, Bułgarami czy Czechami. Powiedzmy sobie szczerze: jesteśmy piątym krajem pod względem liczby ludności (czyli potencjały ludzkiego) w Unii Europejskiej, a zajęliśmy... 16. pozycję, jeżeli chodzi o zdobyte medale.

Dlaczego jest tak źle? Z odpowiedzią z pewnością, jako pierwsi, ruszą politycy. Na nich zawsze można liczyć. W rytm olimpijskiego motta autorstwa Tomasza Fornala - "Dawać kur**! Napierd***** się z nimi!" - rzucą się do gardeł. Ci z PiS-u będą kpić, że to "wina Tuska", a ci z Platformy Obywatelskiej będą zrzucali odpowiedzialność na zaniedbania na osiem lat rządów prawicy.

ZOBACZ WIDEO: Polacy rozczarowani srebrem? "Jak wrócą do Polski, to zapomną o tym finale"

Zresztą, to już się dzieje. Jeszcze podczas IO minister sportu Sławomir Nitras oraz wtórujący mu premier Donald Tusk zapowiedzieli "rozliczenie ludzi, którzy w ostatnich latach odpowiadali za polski sport". W kontrze prezes PKOl - Radosław Piesiewicz - podkreślił, że odpowiedzialność ponosi ministerstwo, a on oczekuje zmian w prawie, by to właśnie komitet, na którego stoi czele, przejął całą władzę nad sportem. Ta zmiana - jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki - ma zwiększyć liczbę medali na kolejnych igrzyskach w tempie wzrostu wykładniczego.

Nie trzeba mieć nieograniczonej wyobraźni, by widzieć te wszystkie konferencje prasowe, na których padnie milion słów, ale zero konkretów. Zostawmy więc polityków.

Jak to możliwe, że prawie 40-milionowy kraj nie jest w stanie wychować więcej niż 10 medalistów olimpijskich, a niewiele liczniejsza Hiszpania ma ich prawie dwa razy więcej? Nie mówiąc o Belgii, w niej mieszka prawie 4 razy mniej ludzi niż w Polsce, a medali także zdobyli więcej. Można tak wyliczać i wyliczać.

Jeżeli wziąć pod uwagę miejsca punktowane (czyli pozycje od 1 do 8 w poszczególnych dyscyplinach) to zanotowaliśmy najgorszy start od 68 lat! 11 lat po zakończeniu II wojny światowej, kiedy odbudowywaliśmy ojczyznę ze zniszczeń i sport nie miał większego znaczenia, podczas IO w Melbourne (1956) zdobyliśmy niewiele mniej punktów niż w Paryżu. Wtedy nasza kadra liczyła 64 sportowców, dzisiaj - 211.

W czym jest więc problem? W nas. Tak, tak - powinniśmy zacząć od siebie. Odpowiedzmy sobie na pytanie: ile godzin w ostatnim tygodniu, miesiącu poświęciliśmy na spacer, jazdę na rowerze, bieganie, jakąkolwiek inną aktywność fizyczną. No właśnie...

Według badań Eurobarometru 65 proc. Polaków przyznaje, że w ogóle nie uprawia sportu. Nie podejmuje żadnej aktywności fizycznej. W Unii Europejskiej mniej ruszają się tylko dwie nacje: Portugalczycy i Grecy. To by się zgadzało, oba kraje zdobyły jeszcze mniej medali w Paryżu niż my. Portugalia - 4, Grecja - 8.

- Oszalał, próbuje nam wmówić, że od niedzielnego spaceru po parku zależy liczba medali olimpijskich - już "widzę" reakcję wielu z was. Dokładnie tak, zależy...

Były kolarz, obecnie socjolog i pomysłodawca Światowego Dnia Roweru - Leszek Sibilski - przesłał mi ostatnio link do krótkiej rozmowy z Cezarym Pazurą. Aktor wspomniał w niej, że kiedyś dyskutował ze swoim znajomym mieszkającym w Cieszynie. Zastanawiali się, jak to się dzieje, że Czesi mają tak mocny sport: ich hokej na lodzie to światowa czołówka, grają bardzo dobrze w piłkę, nie mówiąc już o tenisistach.

- I ten znajomy powiedział mi: jak przychodzi weekend, to Polacy jadą do sklepu, kupują piwo, mięso i wyciągają grilla, przy którym siedzą dwa dni. A Czesi? Widzę, to przez okno. Oni pakują do samochodów piłki, rowery, namioty i jadą do lasu, na łąkę, w końcu w góry. I przez dwa dni aktywnie spędzają czas - mniej więcej tak wspomina tę rozmowę Pazura.

Nie trzeba być Sherlockiem Holmesem, by połączyć kropki. Im jesteśmy - jako dorośli - bardziej aktywni sportowo, tym lepszy dajemy przykład dzieciom i młodzieży. Jak córka/syn widzą rodziców, którzy codziennie poświęcają wolny czas na sport, a nie wielogodzinne wpatrywanie się w ekran telewizora czy smartfona, to jest większa szansa, że sami trafią w końcu do klubu piłkarskiego, kolarskiego czy wspinaczkowego.

I jasne, że nie każde z nich zostanie mistrzem olimpijskim. Ale tutaj działa zasada statystyki. Im większe grono dzieci-sportowców, tym większa szansa na wyłowienie przyszłych medalistów IO.

Żeby masowy sport przełożyć na sukcesy zawodowe potrzebny jest jeszcze jeden element układanki - dobre zarządzanie. Celowo nie piszę o pieniądzach, bo okazuje się, że te są. W 2015 roku wydawaliśmy na to około miliarda złotych rocznie, w 2023 zabudżetowaliśmy prawie 4 miliardy złotych. Potężny wzrost.

Problem w tym, że te pieniądze są często przepalane. No bo jak inaczej wytłumaczyć to, że Daria Pikulik po swoim pierwszym starcie (w drugim zdobyła medal!) ze łzami w oczach mówiła, że do kwietnia nie miała roweru, na którym potem startowała w Paryżu, a dopiero dzień przed startem otrzymała kombinezon (TUTAJ przeczytasz więcej >>).

Nie popisali się również działacze Polskiego Związku Szermierczego, którzy nie chcieli do Paryża zabrać Aleksandry Jareckiej mimo że wypełniła wszelkie wymagania (pisaliśmy o tym TUTAJ >>). Dodam, że to właśnie dzięki fantastycznej postawie tej zawodniczki wywalczyliśmy w stolicy Francji brązowy medal.

Nie za ciekawie działo się również w ostatnich tygodniach wokół innych związków: zapaśniczego (afera związana ze sparingpartnerem Arkadiusza  Kułynycza), lekkoatletycznego (Dawid Tomala publicznie zarzucił m.in. kolesiostwo i układy). Sportowcy postanowili - często przed kamerą telewizyjną - wylać swoje żale.

Minister Nitras zapowiedział strukturalne zmiany w zarządach związków sportowych. Chce by w ich zarządach zasiadło przynajmniej 30 procent kobiet. Idea godna rozważenia (choć jestem raczej przeciwnikiem urzędowego narzucania jakiegokolwiek parytetu), bo dzięki takiej zmianie władze polskiego sportu zostałyby "przewietrzone".

Problem w tym, że Nitras prowadzi wielką akcję promocyjną swojego pomysłu, a w pięcioosobowym kierownictwie resortu, który prowadzi jest... pięciu mężczyzn. W taki sposób polskiego sportu szybko nie zmienimy. A za cztery lata - tym razem w Los Angeles - czeka nas kolejny test.

Marek Bobakowski
dziennikarz WP SportoweFakty