W tym artykule dowiesz się o:
Wraz z drużyną sięgnął po dwa medale Drużynowych Mistrzostw Polski (srebro 1949 i brąz 1950). W sezonie 1950 zajął 8. miejsce w finale IMP, który odbył się na torze w Krakowie. Ścigał się również w barwach reprezentacji. W 1949 roku znalazł się w składzie drużyny na mecze w Holandii.
W 1951 roku okazało się, że cierpi na podwójną przepuklinę pachwinową, co mocno utrudniało mu jazdę. Karierę zakończył w wieku 25 lat. W czasach swojej świetności potrafił pokonać samego Alfreda Smoczyka.
Zawodnik, który nie kalkulował. Potrafił... wylądować na głowach kibiców i ścigać się ze złamaną nogą. "Występ we Wrocławiu w turnieju o Puchar Kongresu Ziem Odzyskanych zakończył na... głowach kibiców. Brawurowa jazda w wyścigu V zakończyła się upadkiem i wypadnięciem poza drewnianą bandę. Na szczęście cały incydent zakończył się tylko na strachu" - pisali autorzy książki "Jak Syzyf", Maciej Kmiecik i Artur Małecki.
Uczestniczył w feralnym meczu, w którym zginął Zbigniew Raniszewski. W jednym z wcześniejszych wyścigów upadł i trafił do szpitala z urazem głowy. W 1958 roku zanotował upadek, po którym zakończył karierę w wieku zaledwie 24 lat. W 1954 roku wygrał Memoriał Alfreda Smoczyka, a rok później Turniej o Łańcuch Herbowy.
ZOBACZ WIDEO Żużel. Co robić podczas zawieszenia? Patryk Dudek: Rok mija szybko. Ja nadrobiłem szkołę i zdałem maturę
Wieloletni lider ostrowskiego klubu. Przez siedem sezonów z rzędu (a osiem w ogóle) miał najwyższą średnią w swoim zespole. W 1981 roku, jako drugi w historii zawodnik reprezentujący miejscową ekipę, wywalczył Łańcuch Herbowy. Jego triumf oglądało na żywo 10 tys. widzów.
W sezonie 1988 wykręcił niebotyczną średnią na poziomie 2,808 pkt/bieg i wprowadził Ostrovię do I ligi. Niestety, niedługo później spowodował wypadek, po którym na dwa lata zniknął z żużla. Odnowił licencję w 1990 roku, a karierę zakończył osiem lat później. W barwach ostrowskiego klubu odjechał 204 mecze, w których zdobył 1983 punkty.
Uczestnik finału Srebrnego Kasku i Indywidualnego Pucharu Polski. Zespołowo jeżdżący zawodnik, który w samym sezonie 1988 zapisał w swoim dorobku aż 29 punktów bonusowych. W niemal połowie wyścigów, w których wziął udział w tych rozgrywkach, dojeżdżał do mety za plecami klubowego kolegi.
Z Ostrowem związany był od 1986 do 1999 roku, z przerwą na starty we Włókniarzu Częstochowa (1995), kiedy ostrowskiego zespołu nie było w lidze. W elicie jeździł łącznie przez trzy sezony (1989, 1995 i 1998).
Z Iskrą Ostrów związany był przez dziewięć sezonów (1992-1994, 1996-1999, 2001-2002). Startował także w Bydgoszczy, Pile oraz Rawiczu. Uczestnik finału Indywidualnych Mistrzostw Świata Juniorów z 1997 roku.
Blisko dwa lata pauzował po niegroźnym złamaniu ręki. Wdało się jednak zakażenie i pojawiły się komplikacje. Nie zdołał odzyskać formy sprzed kontuzji. Obecnie pracuje w teamie młodego Duńczyka Andreasa Kaag Jensena.
Wicemistrz Europy juniorów z 1999 roku i złoty medalista Młodzieżowych Mistrzostw Polski Par Klubowych z tego samego sezonu. - To były piękne chwile. Pisaliśmy historię ostrowskiego speedwaya. Do dziś to jedyny złoty medal mistrzostw Polski w żużlowych dziejach mojego rodzinnego miasta - mówił w rozmowie z WP SportoweFakty.
W wieku 21 lat przeszedł do Włókniarza Częstochowa, a zaledwie dwa sezony później zakończył karierę. Pracował jako mechanik żużlowy, a obecnie spełnia się jako mechanik lotniczy w Rzeszowie.
Przez większość swojej kariery związany był z Wrocławiem, ale przygodę z żużlem rozpoczął w Ostrowie, gdzie jeździł w lidze przez siedem sezonów (1996-1999, 2004-2006). Największy sukces osiągnął w 2012 roku, kiedy w Zielonej Górze został Indywidualnym Mistrzem Polski.
W sezonie 2018 był zawodnikiem rzeszowskiej Stali. 14 sierpnia odebrał sobie życie. Miał 38 lat. Pamięć o nim jest w Ostrowie wciąż żywa. Jędrzejak imponował przede wszystkim swoją niezwykłą sylwetką na motocyklu.
na Instagramie 
na Facebooku 
