1995 - 2001
W początkowych latach istnienia Grand Prix cykl składał się z sześciu turniejów. Trudno więc odnosić tamtą rywalizację do tego co obserwujemy obecnie. Spróbujmy jednak...
W pierwszej edycji GP (1995), będącej rewolucją w sporcie żużlowym klasyfikacja na trzy turnieje przed końcem walki o tytuł prezentowała się niezwykle interesująco. Prowadził Hans Nielsen z dorobkiem 53 punktów, lecz za nim było ciasno. Tony Rickardsson okupował pozycję wicelidera z 45 punktami, zaś na trzecim miejscu znajdował się nieoczekiwanie Henrik Gustafsson mający 42 oczka. Za nim było ciasno. 41 oczek miał Hamill, po 40 Mark Loram z Chrisem Louisem, a 38 młody gniewny Tomasz Gollob.
Ostateczna kolejność zaskoczyła chyba wszystkich. O ile medali nie oddali Nielsen z Rickardssonem, o tyle Gustafsson spadł aż na ósmą pozycję w generalce! Brązowy medal padł łupem Sama Ermolenki, który na półmetku był dopiero ósmy.
Wielkim przegranym indywidualnych mistrzostw świata 1996 był Tony Rickardsson. Drugi na etapie, który nas szczególnie interesuje spadł ostatecznie na czwarte miejsce i dał się wyprzedzić Hancockowi. Trzeci Billy Hamill nieoczekiwanie odrobił 23 punkty straty do Nielsena i cieszył się ze złotego krążka i tytułu najlepszego żużlowca świata, który zdobył z 2-punktową przewagą nad Duńczykiem.
Sezon 1997 to dominacja partnera Hamilla ze słynnego teamu Exide - Hancocka, który od początku sezonu liderował cyklowi i nie dał sobie wydrzeć mistrzostwa. Po raz kolejny trudów sezonu nie wytrzymał Nielsen. Wicelider Grand Prix na trzy turnieje przed zakończeniem współzawodnictwa zupełnie zawiódł w Bradford oraz w dwudniowych zawodach we Wrocławiu, zaś w Vojens był dopiero trzeci w finale pocieszenia, co sprawiło, iż duński multimedalista z drugiej pozycji spadł aż na siódmą! Wykorzystał to trzeci na półmetku Hamill oraz czwarty Gollob, który w ostatecznym rozrachunku o dwa oczka wyprzedził Rickardssona.
Po trzech odsłonach mistrzostw świata w formie Grand Prix nadszedł czas na zmiany. Zdecydowano się na konck-outowy system biegowy bezlitosny dla zawodników lecz atrakcyjny dla telewizji.
Pierwszy sezon startów według nowego regulaminu był szczęśliwy dla Rickardssona otwierającego powoli swoją erę w historii żużla. Liderował cyklowi po trzech turniejach i pozycji tej nie oddał do końca cyklu. Niespodziewanie srebro zdobył Jimmy Nielsen zaś Hans Nielsen trzeci na trzy turnieje przed końcem znów nie wytrzymał naporu innych zawodników i zdystansowany został przez naszego reprezentanta - Tomasza Golloba.
Rok później na czele cyklu po trzech turniejach był Tomasz Gollob. Niestety pechowy upadek we Wrocławiu oraz nie najlepsza dyspozycja w Coventry i Bydgoszczy postawiły Tony’ego Rickardssona przed szansą zdobycia kolejnego tytułu indywidualnego czempionatu, z której fenomenalny Szwed skwapliwie skorzystał. Tym razem doświadczony Hans Nielsen nie stracił medalowej pozycji, a wywalczył ją po niesamowitym finiszu, dzięki któremu w ciągu trzech turniejów wspiął się o 13 pozycji!
Sezon 2000 należał do Marka Lorama. Waleczny Brytyjczyk na półmetku miał na koncie tyle samo oczek co obrońca mistrzowskiej korony. Tuż za ich plecami czaił się Billy Hamill, jednak końcówka należała do Lorama i to on odzyskał mistrzowski tytuł dla kraju nazywanego kolebką speedwaya.
W XXI wiek żużel wszedł z firmą BSI, która miała odmienić jego wizerunek. Póki co, przed wielkimi zmianami zawodnicy walczyli według dobrze znanego systemu, na który składało się 6 turniejów. Przez cały sezon doskonale radził sobie Rickardsson, a pierwszy medal w karierze zdobył Jason Crump, który począwszy od tego sezonu co roku plasować się będzie na podium.
Dziesięć zawodów po raz pierwszy
W roku 2002 po raz pierwszy w historii mistrza świata wyłaniano na podstawie dyspozycji w dziesięciu zawodach! Po raz kolejny złoty medal zawisł na piersi żużlowego Schumachera - Rickardssona, który pewnie prowadził przez cały cykl. O srebrny medal walczyli Crump z Ryanem Sullivanem, którzy nie czuli na plecach oddechu pozostałych rywali, a na dogonienie Rickardssona nie mieli najmniejszych szans, jeśli weźmiemy pod uwagę jego wysoką formę. Przed zawodami w Chorzowie, Vojens i Sydney wiceliderem był Sullivan, ale w ostatecznym rozrachunku "oddał" srebrny medal Crumpowi.
Trzy razy dziewięć
Przez trzy kolejne sezony cykl wyłaniający indywidualnego mistrza świata składał się z dziewięciu rund.
W 2003 roku po zawodach przekładanych z powodu fatalnego stanu toru na czele klasyfikacji widniały dwa nazwiska. Po 96 punktów posiadali na swoim koncie Nicki Pedersen i Leigh Adams. Oczko mniej miał Rickardsson. O złotym medalu Duńczyka zadecydowały ostatnie zawody w Hamar, które wyczekiwany od lat następca Nielsena zakończył na drugim miejscu. Do walki o medal nieoczekiwanie włączył się Jason Crump zwyciężając na Markecie i mijając linię mety na drugim miejscu w najważniejszym wyścigu zawodów w Bydgoszczy. Niestety nie wykorzystał jednopunktowej przewagi nad Pedersenem przed ostatnimi zawodami na Vikingskipet. Zacięty bój o tytuł drugiego wicemistrza stoczyli Rickardsson z Adamsem.
Sezon 2004 należał do Crumpa. Po trzech z rzędu wicemistrzostwach globu waleczny Australijczyk wreszcie osiągnął to co było jego celem od kilku sezonów. Jego triumf był bezapelacyjny. Dość powiedzieć, że trzy turnieje przed końcem miał aż 23 punkty przewagi nad sklasyfikowany ex equo Adamsem i Hancockiem. Ale to nie oni byli bohaterami ostatnich zawodów sezonu 2004. Spektakularny pościg za Crumpem odbył nie kto inny jak Tony Rickardsson i niewiele brakło, a wyprzedziłby spragnionego złota Australijczyka w generalnej klasyfikacji po IX rundach IMŚ!
Szósta runda Grand Prix 2005 odbyła się w Pradze. Właściwie już przed nią wiadomo było, kto zostanie mistrzem świata. Po finale na Markecie Rickardsson posiadał 145 punktów, przy 91 Crumpa! Trzeci Pedersen mógł poszczycić się zaledwie 78 punktami i kibice skupili się na walce o brązowy medal, którą podjąć spróbowali Leigh Adams i Greg Hancock. Jak się okazało - udanie.
W 2006 roku cykl składał się ponownie z 10 eliminacji. Po zawodach w Malilli pewny swego mógł być jedynie Crump. Greg Hancock musiał uważać na nieobliczalnego Pedersena, tuż za nim natomiast plasował się Andreas Jonsson. Ostatecznie jednak cała trójka utrzymała swoje pozycje.
Jedenaście rund
Jedenaście eliminacji IMŚ to uciecha dla każdego fana czarnego sportu. Przed zawodnikami jednak stawia to trudne wyzwanie, któremu muszą sprostać. Niby można sobie pozwolić na słabszą dyspozycję, ale najlepiej utrzymywać przez cały czas równą formę. Wszak konkurencja nie śpi.
Na trzecim miejscu po ośmiu rundach GP 2007 był Hans Andersen lecz nie wytrzymał presji przywożąc kolejno 5, 3 i 3 punkty niwecząc tym samym ciężką pracę jaką odbył przez cały sezon.
Rok później po zawodach w Daugavpils pierwsze dwie lokaty były już właściwie "rozdane". Bój trwał o medal brązowy, który ostatecznie Gregowi Hancockowi wydarł Tomasz Gollob. Polak wykorzystał dwukrotne zorganizowanie zawodów o Grand Prix w Bydgoszczy i 18 października mógł cieszyć się z tytułu drugiego wicemistrza świata.
W ubiegłym sezonie sytuacja była bardzo podobna. Złoto miał już praktycznie w kieszeni Jason Crump, a Greg Hancock ponownie stracił brązowy medal, tym razem na rzecz rewelacji mistrzostw Emila Sajfutdinowa.
Podsumowanie
Od 2002 roku (więcej niż 6 turniejów) lider na 3 eliminacje przed końcem pozostawał mistrzem świata.
Lider pozostawał mistrzem świata także w latach 1995, 1997-98, 2000-01. Nigdy nie zdarzyło się, aby lider na trzy turnieje przed końcem wypadł poza podium w ostatecznym rozrachunku. Wicelider wypadał poza podium w sezonach 1996-97, 1999, 2003-04. Kolejność czołowej trójki pozostawała bez zmian w 2006 roku. Czołowa "3" na trzy turnieje przed końcem zdobywała medale jednak w innej kolejności w latach 2000-02.
Jak będzie w tym roku?
Na trzy turnieje przed końcem w klasyfikacji Grand Prix prowadzi Tomasz Gollob z dorobkiem 117 punktów. 110 ma Jarosław Hampel, zaś 107 goniący Jason Crump. Tak naprawdę wszystko się może zdarzyć. Raczej wątpliwe by do walki o medal włączył się Rune Holta, ale historia cyklu zna i takie przypadki. W każdym razie nikt nie może być pewny barwy medalu jaki zawiśnie na jego karku 9 października w Bydgoszczy. Końcówka sezonu zapowiada się więc wybornie...
Bartłomiej Jejda
Aneks
Czołowa trójka klasyfikacji Grand Prix na trzy turnieje przed końcem rywalizacji i ostateczna kolejność:
1995 (6 turniejów):
1. H. Nielsen 53, 2. T. Rickardsson 45, 3. H. Gustafsson 42
1. H. Nielsen 103, 2. T. Rickardsson 88, 3. S. Ermolenko 83 (8), (...) 8. H. Gustafsson 73
1996 (6 turniejów):
1. H. Nielsen 68, 2. T. Rickardsson 54, B. Hamill 45
1. B. Hamill 113, 2. H. Nielsen 111, 3. G. Hancock 88 (5), 4. T. Rickardsson 86
1997 (6 turniejów):
1. G. Hancock 63, 2. H. Nielsen 49, 3. B. Hamill 48
1. G. Hancock 118, 2. B. Hamill 101, 3. T. Gollob 92 (4), (...) 7. H. Nielsen 75
1998 (6 turniejów):
1. T Rickardsson 68, 2. J. Nilsen 46, 3. H. Nielsen 45
1. T. Rickardsson 111, 2. J. Nilsen 99, 3. T. Gollob 97 (6), 4. H. Nielsen 76
1999 (6 turniejów):
1. T. Gollob 65, 2. J. Nilsen 56, 3. T. Rickardsson 41
1. T. Rickardsson 111, 2. T. Gollob 98, 3. H. Nielsen 76 (16), 4. J. Nilsen 73
2000 (6 turniejów):
1. T.Rickardsson, M. Loram po 55, 3. B. Hamill 51
1. M. Loram 102, 2. B. Hamill 95, 3. T. Rickardsson 94
2001 (6 turniejów):
1. T. Rickardsson 66, 2. T. Gollob 59, 3. J. Crump 45
1. T. Rickardsson 121, 2. J. Crump 113, 3. T. Gollob 89
2002 (10 turniejów):
1. T. Rickardsson 132, 2. R. Sullivan 123, 3. J. Crump 108
1. T. Rickardsson 181, 2. J. Crump 162, 3. R. Sullivan 158
2003 (9 turniejów):
1. N. Pedersen, L. Adams po 96, 3. T. Rickardsson 95
1. N. Pedersen 152, 2. J. Crump 144 (4), 3. T. Rickardsson 127, 4. L. Adams 126
2004 (9 turniejów):
1. J. Crump 114, 2. L. Adams, G. Hancock po 91
1. J. Crump 158, 2. T. Rickardsson 155 (4), 3. G. Hancock 137
2005 (9 turniejów):
1. T. Rickardsson 145, 2. J. Crump 91, 3. N. Pedersen 78
1. T. Rickardsson 196, 2. J. Crump 154, 3. L. Adams 107 (5), 4. N. Pedersen 102
2006 (10 turniejów):
1. J. Crump 156, 2. G. Hancock 95, 3. N. Pedersen 85
1. J. Crump 188, 2. G. Hancock 144, 3. N. Pedersen 134
2007 (11 turniejów):
1. N. Pedersen 145, 2. L. Adams 124, 3. H. Andersen 92
1. N. Pedersen 196, 2. L. Adams 153, 3. J. Crump 124 (4), (...) 5. H. Andersen 107
2008 (11 turniejów):
1. N. Pedersen 134, 2. J. Crump 118, 3. G. Hancock 102
1. N. Pedersen 174, 2. J. Crump 152, 3. T. Gollob 148 (4), 4. G. Hancock 144
2009 (11 turniejów):
1. J. Crump 134, 2. T. Gollob 98, 3. G. Hancock 97
1. J. Crump 159, 2. T. Gollob 144, 3. E. Sajfutdinow 139 (4), 4. G. Hancock 121
na Instagramie 
na Facebooku 
