Ola Piskorska: Co nie gra pomiędzy Stephanem Antigą a Fabianem Drzyzgą? (felieton)

Na konferencji prasowej po przegranym ćwierćfinale ze Słowenią 2:3 i odpadnięciu z mistrzostw Europy 2015 szkoleniowiec polskiej reprezentacji Stephane Antiga powiedział jasno: "Nie jestem zadowolony z poziomu naszego rozegrania. Powinno być bardziej precyzyjne i stwarzać lepsze możliwości do ataku naszym zawodnikom, zarówno w pierwszej akcji jak i na kontrach. Jest to niezbędne, żeby utrzymać przyzwoity poziom skuteczności w ataku."

Antiga nie wymienił nikogo z nazwiska, ale każdy, kto oglądał mecze reprezentacji Polski, wie, kogo miał na myśli. Prawie wszystkie mecze w tym sezonie zaczynał w szóstce Fabian Drzyzga i to on był podstawowym rozgrywającym Biało-Czerwonych w tym sezonie. Tak jednoznaczna publiczna krytyka z ust trenera zdarza się rzadko, zwłaszcza u zwykle spokojnego i wyważonego Francuza. Co się za tym kryje?

Krach, katastrofa, dramat? Przesadne reakcje po porażce polskich siatkarzy na ME

Zacząć trzeba od tego, że ta krytyka jest słuszna. Podczas mistrzostw Europy rozegranie było niedokładne, chaotyczne i nie gubiące bloku rywali. Drzyzga, tak jak reszta zespołu, nie grał na swoim poziomie i widać po nim było zmęczenie, nie tyle fizyczne, co mentalne. Problem w tym, że przez palce rozgrywającego przechodzi każda piłka i jeżeli on gra źle, to nawet najlepsza drużyna nie zagra dobrze. A jeżeli skrzydłowi i środkowi są również zmęczeni, to nie radzą sobie z niedokładnie wystawionymi piłkami, a ciągła walka z podwójnym blokiem męczy ich znacznie szybciej niż normalnie.

Ale w Bułgarii nie tylko rozgrywający grał słabo, a jednak tylko on został jednoznacznie skrytykowany przez trenera na konferencji prasowej. Dlaczego?

Relacje między Drzyzgą a francuskim sztabem szkoleniowym są w tym sezonie prawie od początku mniej lub bardziej napięte. Już w czasie Ligi Światowej trenerzy mieli zastrzeżenia do jego postawy i zachowania na boisku, co zaowocowało między innymi tym, że mecz w Iranie rozpoczął w szóstce Grzegorz Łomacz. Podczas Memoriału Wagnera dobrze było widać brak chemii pomiędzy sztabem, a Drzyzgą, kiedy zdjęty z boiska cisnął tabliczką na oczach całej ławki. I w efekcie pierwszego spotkania Pucharu Świata również nie zaczął w szóstce. Im dłużej trwał sezon, tym bardziej było widać brak zaufania i porozumienia pomiędzy Antigą, a pierwszym rozgrywającym polskiej reprezentacji.

W poprzednim sezonie współpraca między Drzyzgą a Francuzami układała się dobrze, ale wtedy był w zespole Paweł Zagumny i młodszy rozgrywający musiał się starać, żeby dostać swój czas na boisku. Poza Zagumnym było również kilku innych starszych zawodników, razem trzymali w ryzach zespół i nie pozwalali na żadne zachowania, które mogłyby zaszkodzić drużynie w najważniejszym dla Polaków turnieju tego wieku. Jak mogli skończyć niepokorni i demonstrujący swoje niezadowolenie, dobrze pokazał przykład Bartosza Kurka, który był ostrzeżeniem dla wszystkich innych.

W tym sezonie zabrakło jednak starszych siatkarzy w reprezentacji, a do tego zdobycie tytułu mistrza świata dało niektórym zastrzyk ogromnej pewności siebie i wiary we własne możliwości. To było spore wyzwanie dla Antigi, bowiem znacznie trudniej zarządzać zespołem mistrzów. Do tego Francuz w ogóle nie lubi indywidualności, które wymagają specjalnego traktowania, bo dla niego najważniejsza jest drużyna. Już jako zawodnik, a potem w pierwszym roku swojej pracy jako szkoleniowca, udowadniał po wielokroć, że nie znosi gwiazdorstwa, a docenia pokorę i ciężką pracę na rzecz drużyny. Również rezygnowanie z własnych potrzeb i pomysłów na rzecz drużyny.

Na pewno Drzyzga jest niełatwym do prowadzenia zawodnikiem i sporym wyzwaniem - to przyznają mniej lub bardziej oficjalnie wszyscy jego trenerzy. Ma trudny charakter, potrafi ignorować polecenia, chodzi własnymi ścieżkami i nie ma potrzeby być częścią drużyny. Ma również mało pokory i z dużą trudnością przychodzi mu rezygnowanie z własnych potrzeb czy pomysłów na rzecz dobra zespołu. Nie znosi krytyki i źle ją przyjmuje. Jest raczej samotnikiem i nie ma charyzmy, co powoduje, że nie potrafi poderwać kolegów do boju w trudnych momentach. Z powodu tych wszystkich cech bardzo rzadko bywa kapitanem, mimo, że rozgrywający często nimi zostają.

Z drugiej strony na tej pozycji nie można mieć zbyt łatwej osobowości. - Na pewno pomaga mocny charakter. Rozgrywający musi kierować grą drużyny, a jego koledzy muszą mu ufać i za nim podążać. Muszą robić to, co on sobie wymyśli, a jeżeli nie chcą, to on musi ich do tego przekonać. Dlatego silny charakter jest niewątpliwie potrzebny na tej pozycji. Bez tego nie będzie się w stanie prowadzić gry zespołu. Jak zaczynałem grać, miałem niecałe 18 lat i grałem z zawodnikami często ponad trzydziestoletnimi. Swoje się nasłuchałem i szybko musiałem okrzepnąć. Być może dzięki temu wyrobił mi się odpowiedni charakter - tłumaczy Paweł Zagumny, wybitny i bardzo doświadczony zawodnik.

Drzyzga jest jednym z nielicznych polskich zawodników, którzy już w wieku lat 18 grali w PlusLigowym zespole i to w pierwszej szóstce, dzięki temu ma jak na swój stosunkowo młody wiek ogromne doświadczenie. I bezdyskusyjnie jest to wielki talent, który potrafi rozgrywać dobrze i niesztampowo, swoimi błyskotliwymi pomysłami zaskakując rywala. Do tego jego boiskowy brak emocji, który powoduje, że nie porywa kolegów za sobą, ma też dobrą stronę - nie przejmuje się złym wynikiem i nie spuszcza głowy. Większość trenerów podkreśla jednak, że ten zawodnik musi mieć bardzo dużo zaufania i wolności, żeby grać dobrze. On wychodzi na mecz ze swoim pomysłem na grę i go realizuje. Jeżeli próbuje się mu ustawić całą taktykę i zmusić do wykonywania cudzych pomysłów, wtedy od razu jego efektywność znacząco spada.

Ten sezon pokazał, że francuski sztab szkoleniowy nie radzi sobie z swoim podstawowym rozgrywającym, co wpływa negatywnie na grę jego samego i drużyny. Francuzi nie doceniają takich zawodników jak Drzyzga i szukają zupełnie odmiennych osobowości, a ten siatkarz z kolei znacznie lepiej funkcjonuje u trenerów, którzy dają mu na stałe niepodważalną pozycję w szóstce i wielki kredyt zaufania. Antiga regularnie powtarza przy różnych okazjach, że to zawodnicy w reprezentacji mają udowadniać swoją przydatność do drużyny, a nie trener ma się starać, aby zawodnik czuł się dopieszczony i łaskawie raczył grać. Jednak, mimo narastających animozji, Francuzowi zabrakło odwagi, żeby kolejny raz wyrzucić jednego z kluczowych zawodników z reprezentacji i próbował naprawiać sytuację na bieżąco. Trudno się dziwić, bo Kurka można było jakoś zastąpić, a na pozycji rozgrywającego sytuacja w Polsce jest dramatycznie zła. Stąd wpisanie Pawła Zagumnego na listę powołanych na mistrzostwa Europy. I teraz już trwają rozmowy z najbardziej utytułowanym polskim rozgrywającym, żeby wrócił do drużyny narodowej na turniej kwalifikacyjny w Berlinie.

Co nie zmienia faktu, że Paweł Zagumny ma 38 lat, lada dzień skończy karierę i wtedy nie pomoże po raz kolejny polskiej reprezentacji, a poza Fabianem Drzyzgą nie mamy na tej pozycji zupełnie nikogo z doświadczeniem i umiejętnościami wystarczającymi na najwyższy poziom międzynarodowy. Dla dobra polskiej reprezentacji byłoby znacznie lepiej, gdyby sztab szkoleniowy znalazł drogę do tego trudnego zawodnika i pomógł mu rozwijać swoje umiejętności, bo na razie przy Francuzach raczej je zwija.

Ola Piskorska

[color=black]

[/color]

Oglądaj siatkówkę mężczyzn w Pilocie WP (link sponsorowany)