Najlepsi polscy szczypiorniści 2018: obrotowi

Ranking najlepszych polskich szczypiornistów - historia

Zestawienie powstało na podstawie redakcyjnego głosowania. Wzorem lat poprzednich, na każdej pozycji wyróżniliśmy dziesięciu zawodników - sześciu w rankingowej kolejności oraz czterech pozostających w polu widzenia (*).

6. Michał Peret (MMTS Kwidzyn)

Solidność ponad wszystko. Nie należy do gigantów, ale jest silny jak tur, przestawia obrońców, wpycha ich w pole bramkowe. Wykonuje mnóstwo niewidocznej pracy, absorbuje uwagę i otwiera ścieżki dla kolegów. W przeciętnym dla MMTS-u roku nie zszedł poniżej swojego poziomu. Średnio ponad 3,5 gola na mecz, drugie tyle wywalczonych karnych. W sezonie 2018/19 drugi najlepszy obrotowy pod względem dorobku bramkowego (51 goli).

ZOBACZ WIDEO Ronaldo ratuje Juventus i wyprzedza Piątka! [ZDJĘCIA ELEVEN SPORTS]

5. Arkadiusz Bosy (Sandra Spa Pogoń Szczecin)

Przed rokiem czarny koń notowania, doceniliśmy jego świetny okres w Pogoni. Tym razem jeszcze zyskał w naszych oczach. Harował na kole, walczył za dwóch, radził sobie w arcytrudnych sytuacjach. Bramki rzucane z akrobatycznych pozycji stały się wręcz jego znakiem firmowym. Pogoni wiodło się tak sobie, ale akurat do Bosego nie było wielkich zastrzeżeń. Bardzo udana jesień w jego wykonaniu, 50 razy trafił do siatki. Razem z Pawłem Krupą i Mateuszem Zarembą ciągnął szczeciński wózek. A przy nadarzającej się okazji barwnie komentował swoje występy. Jedna z najbardziej pozytywnych postaci w Superlidze.

4. Kamil Syprzak (FC Barca Lassa) 

W przypadku Syprzaka mieliśmy wiele wątpliwości. Niby przyzwoita wiosna, tytuły w niezbyt mocnych hiszpańskich rozgrywkach, za to porażka na wczesnym etapie Ligi Mistrzów. Po letniej przerwie wszystko się pokomplikowało, do Barcelony przyszedł Ludovic Fabregas i Polak ugrzązł na ławce albo na trybunach.

W Lidze Mistrzów grywał ogony, głównie pod koniec roku, nieco częściej pokazywał się w Hiszpanii (23 gole). W kadrze na dobry występ musieliśmy czekać do końca 2018 roku. Dopiero w grudniu, podczas dwóch spotkań w Opolu zobaczyliśmy takiego Syprzaka, jakiego chcemy widzieć. Pokazującego się rozgrywającym, skutecznego, zaangażowanego w obronę, która nie była dotąd jego wielkim atutem. Wciąż jest młody (27 lat), drzemie w nim ogromny potencjał. Za kilka miesięcy prawdopodobnie spożytkuje go inny klub, bardzo możliwe, że francuskie Montpellier.

3. Bartosz Jurecki (KS Azoty Puławy)

Pan profesor wykładał przez pierwsze półrocze 2018 roku, potem zamienił strój meczowy na bluzę i pomimo ważnego kontraktu zdecydował się zasiąść na ławce Azotów. Wiosna była jednak na tyle dobra w jego wykonaniu, że nie mogliśmy przejść obojętnie. Na zakończenie kariery ostatni raz umieściliśmy Jureckiego w rankingu. Bynajmniej nie za zasługi (trzy medale MŚ, lata w niemieckim Magdeburgu). Mnóstwo wygranych potyczek na kole, ważne bramki w finałach Superligi i fazie grupowej EHF, ogromny wpływ na wyniki zespołu. Gdyby jesienią kontynuował karierę, zakręciłby się wokół pierwszej lokaty. Panie Bartku, dziękujemy za wszystko.

2. Łukasz Rogulski (Energa Wybrzeże Gdańsk / KS Azoty Puławy)

Kariera Rogulskiego ruszyła z kopyta. W 2017 roku "zaledwie" w polu widzenia. Po 12 miesiącach bodaj najbardziej regularny polski obrotowy w Superlidze. Zwłaszcza wiosna była kapitalna w jego wykonaniu. Wprowadził Wybrzeże do fazy play-off, dziurawił najlepsze obrony w lidze, dowodził obroną. Zwrócił na siebie uwagę Wisły, do podpisania umowy jednak nie doszło, 25-latka zagarnęły Azoty. W Puławach po prostu solidny, nie było łatwo z miejsca zastąpić Bartosza Jureckiego. Druga sprawa - rozgrywający nie korzystali z niego zbyt często, stąd "ledwie" 35 goli na koncie. Wyróżniamy Rogulskiego za równą formę. Może w końcu doczeka się istotnej roli w kadrze seniorów. Na razie dobrze wyglądał w reprezentacji B.

1. Patryk Walczak (Massy Essonne HB / TuS N-Luebbecke)

Rekordowy awans w naszym zestawieniu, przed rokiem poza szóstką. Dla wielu będzie to kontrowersyjny wybór, ale w 2018 roku obrotowi nie powalali na kolana, więc doceniamy tego, który naszym zdaniem zrobił największe postępy.

W Kielcach grał rzadko, więc skorzystał z możliwości, nie bał się wyjechać na zachód, nawet do najsłabszej drużyny ligi francuskiej. W beniaminku LNH spisywał się nieźle (47 goli), wiosną ofertę złożył zespół Bundesligi, TuS N-Luebbecke. Zamiast gry w elicie Walczaka trafił jednak do 2. Bundesligi, bo jego nowa drużyna zleciała o szczebel niżej. Nie wybrzydzał, zabrał się do pracy i wywalczył miejsce w siódemce solidnej ekipy, mającej aspiracje do awansu. Wykręcił świetne statystyki - 55 bramek, wysoka, 72 proc. skuteczność, ważna rola w obronie. Przy tym wszystkim łyżka dziegciu. W reprezentacji zagrał 10 razy, głównie w defensywie, rzucił 10 goli, aczkolwiek nie zachwycał.

W polu widzenia: 

* Damian Krzysztofik (Chrobry Głogów) * Marek Daćko (NMC Górnik Zabrze) * Mateusz Jankowski (KPR Gwardia Opole) * Paweł Salacz (Energa Wybrzeże Gdańsk)