W tym artykule dowiesz się o:
Wyczyn "Jego Powietrzności" był nieprawdopodobny. Ostatni raz wyższy rezultat zanotował Wilt "Szczudło" Chamberlain w rozgrywkach 1962/63, ale to dla koszykówki czasy niemal prehistoryczne. Wyobraźcie sobie Lionela Messiego lub Cristiano Ronaldo, strzelającego dla swojej drużyny hat-tricka w każdym spotkaniu. Mniej więcej taką wartość prezentowało osiągnięcie "MJ'a".
1 listopada 1986 roku publiczność zgromadzona w nowojorskiej Madison Square Garden po raz kolejny była świadkiem tego jak "latający" Michael Jordan i jego Byki odprawiają z kwitkiem miejscowych Knicks, tym razem 108:103. "Air" podczas całego spotkania przesiedział na ławce rezerwowych zaledwie siedem minut, a zdobyte przez niego 50 "oczek" zwiastowało koniec problemów ze stopą i wspaniałą kampanię w jego wykonaniu. - Początek miałem trochę nerwowy, ale obiecałem trenerowi, że wygramy ten mecz - mówi Michael, który zaczął spotkanie z fatalną skutecznością 3/12 z gry. Później jednak "Jego Powietrzność" złapał właściwy rytm, a końcowe pięć minut i siedemnaście sekund było prawdziwym "one man show", podczas którego rzucił 15 punktów. - Mike był niewiarygodny - skomentował występ urodzonego na Brooklynie koszykarza nowy trener Byków - Doug Collins. - To niesamowity zawodnik.
Inauguracja sezonu zasadniczego była dopiero zapowiedzią tego, co ze strony "Jego Powietrzności" czekało fanów basketu już wkrótce. Pomiędzy 28 listopada a 12 grudnia 1986 roku Mike zanotował dziewięć spotkań z rzędu, w których zdobywał 40 lub więcej punktów. Smutne w tym wszystkim było jedynie to, że "MJ" wyglądał niczym samotny wojownik na polu bitwy, gdyż Byki w tamtym okresie poniosły aż sześć porażek. 3 grudnia w przegranym przez Bulls 99:94 pojedynku z Utah Jazz "Air" przy skuteczności 17/33 z gry rzucił 45 "oczek", co stanowiło 47,9 proc. dorobku całego zespołu. Jordan na parkiecie dwoił się i troił. Dzięki jego zaangażowaniu podopieczni Douga Collinsa na niespełna cztery minuty przed końcową syreną prowadzili 86:85. Chwilę wcześniej Michael zaliczył 3 przechwyty pod rząd oraz zdobył 6 kolejnych punktów. To jednak nie wystarczyło do odniesienia zwycięstwa. - Dałem trenerowi sygnał, żeby poprosił o przerwę na żądanie, ponieważ byłem już bardzo zmęczony - wspomina Jordan. - Miałem nadzieję na złapanie trzeciego lub nawet czwartego oddechu. Próbowałem. Moje pragnienie wygranej było naprawdę ogromne, ale poprzednia noc, podczas której musieliśmy grać dogrywkę, dała się nam wszystkim we znaki.
W rozgrywkach 1986/87 Michael Jordan miał jeszcze wiele występów, po których jego rywale zastanawiali się czy na pewno mierzyli się z człowiekiem. 27 grudnia 1986 roku "MJ" wyszedł na parkiet Chicago Stadium z niemal czterdziestostopniową gorączką i ustrzelił 44 "oczka", czym znacznie przyczynił się do triumfu Bulls nad Indianą Pacers 105:93. - Zawsze gram lepiej, kiedy jestem chory - tłumaczy. - Wtedy moja koncentracja jest na znacznie wyższym poziomie, ponieważ wiem, że muszę przeciwstawić się dolegliwoś[i]ciom.
[/i]
- To, że zdobywam tak wiele punktów sprawia, że czuję się trochę zakłopotany. Ważny jest przecież wysiłek całej drużyny - mówił "Air" po serii spektakularnych notowań w sezonie 1986/87. "Jego Powietrzność" z wysokiego pułapu nie schodził również w styczniu. 47 punktów przeciwko Detroit Pistons czy 53 "oczka" w spotkaniu z Portland Trail Blazers są popisami, które wspomina się do dziś. Pamiętna jest w szczególności akcja "MJ'a" w starciu ze Świetlistymi Smugami, kiedy to rzucający obrońca Bulls ograł czterech zawodników drużyny przeciwnej, po czym z łatwością umieścił piłkę w koszu. Cały pojedynek zakończył tymczasem ze skutecznością 20/34 z gry oraz 13/16 z linii rzutów wolnych. - Po prostu czułem każdy rzut. Koszykówka jest grą, w której ogromną rolę odgrywa instynkt - opowiada Mike. - Nie było momentu zawahania czy jakichkolwiek rozważań. To naprawdę czuje się w sobie. Całkiem możliwe, że piłka czysto wpadłaby do kosza nawet gdybym spróbował rzutu z poł[i]owy boiska.
[/i]W lutym 1987 roku w deszczowym Seattle odbył się tradycyjny Weekend Gwiazd. Michael Jordan został oczywiście wybrany do pierwszej piątki Konferencji Wschodniej na All-Star Game, ale wystąpił również w konkursie wsadów, w którym dwa lata wcześniej zajął drugie miejsce. "MJ" zapowiedział, że jeśli uda mu się zwyciężyć, to nagrodą w wysokości 12,5 tysiąca dolarów podzieli się z kolegami z drużyny. - Oni bardzo ciężko pracowali przez tę część sezonu, a cały splendor zbieram ja. Robię to, ponieważ byli dla mnie bardzo wyrozumiali. Zachowywali się jak najlepsi przyjaciele - tłumaczył swoją decyzję "Air". Jak zapowiedział, tak zrobił. Michael głównie dzięki wykonaniu podniebnego wsadu zwanego "kissing the rim" triumfował w Slam Dunk Contest 1987, a główną nagrodę rozdysponował wśród kumpli z Chicago Bulls. - To był najlepszy wsad, jaki w życiu widziałem - ocenia Terence Stansbury, ówczesny zawodnik Seattle Supersonics. - Nie sądziłem, że jestem w stanie osiągnąć taki pułap. Mogłem pocałować obręcz - wspomina "MJ". [nextpage]"Air" cieszył się z sukcesu odniesionego w konkursie wsadów, lecz nie wywyższał się i wciąż pozostawał tym samym skromnym chłopakiem, którego Byki prawie trzy lata wcześniej wybrały z numerem trzecim w drafcie. - W chwili obecnej jestem zaledwie trzecim najlepszym dunkerem w lidze. Zwycięzcy poprzednich edycji, Dominique Wilkins oraz Spud Webb, tym razem nie startowali. Mam nadzieję, że będziemy mogli zmierzyć się za rok - mówił Mike, który jednak w późniejszym Meczu Gwiazd już tak
nie błyszczał, zdobywając zaledwie 11 "oczek" i notując aż 5 strat.
26 lutego 1987 w starciu z New Jersey Nets "Jego Powietrzność" ustrzelił 58 punktów i był to rekord sezonu, który utrzymał się do... 4 marca, kiedy to "MJ" zaaplikował Detroit Pistons 61 "oczek", a rywale po raz kolejny przecierali oczy ze zdumienia. Jordan był w takim gazie, że dwadzieścia dni później w Filadelfii skradł pożegnalne show samemu Juliusowi "Dr. J." Ervingowi, gdy rzucił 56 punktów i dołożył do tego 7 zbiórek oraz 8 przechwytów, prowadząc Byki do zwycięstwa nad 76ers 93:91. - Patrzyłem jak Jordan wchodzi na miejsce, które ja do tej pory zajmowałem. Obserwowałem, jak mnie przerasta. Ułatwiło mi to podjęcie decyzji o zakończeniu kariery - przyznał potem "Dr. J.".
Wielkie szczęście mieli ludzie, którzy w sezonie 1986/87 mogli podziwiać grę Michaela Jordana. Na ich oczach tworzyła się historia i wyrastał koszykarz, który po raz pierwszy od czasów Wilta Chamberlaina dominował aż tak bardzo. Zadziwiające w tym wszystkim było to, że "MJ" punktował seriami pomimo tego, że nie miał nawet marnych jak na NBA dwóch metrów wzrostu.
W połowie kwietnia sezon zasadniczy dobiegał końca, a "Air" pomimo tego zdążył się jeszcze zapisać w księgach ligowych rekordów, notując trzy mecze z rzędu, w których uzbierał 50 i więcej "oczek". 16 kwietnia 1987 roku w przegranym pojedynku z Atlantą Hawks ustrzelił 61 punktów, co stanowiło ponad połowę dorobku drużyny, która zakończyła rozgrywki z bilansem 40-42 i ponownie zajęła ósmą pozycję w Konferencji Wschodniej - ostatnią dającą awans do play-off's.
Jedynym wyróżnieniem indywidualnym jakie spotkało Michaela Jordana w sezonie 1986/87 był wybór do pierwszej piątki NBA. Nagrodę MVP rozgrywek zgarnął Magic Johnson, a notującego również znakomite wyniki w defensywie Mike'a zabrakło nawet w pierwszej piątce najlepszych defensorów. To bolało. - Zawsze to powtarzałem i moja opinia nie uległa zmianie: Magic jest najlepszym zawodnikiem w lidze - komentował gwiazdor Boston Celtics, Larry Bird, który zaledwie rok wcześniej zaznał upokorzenia ze strony "MJ'a", przyrównując go później do Boga. - Można mówić o Dominique'u Wilkinsie czy Michaelu Jordanie, ale ci goście są dunkerami. Mike pomimo swojej skromności czuł się po prostu niedoceniony: - W tej lidze nagrody rozdaje się na podstawie reputacji. To mnie naprawdę wyprowadza z równowagi.
Przed rozgrywkami 1986/87 chicagowskie Byki zostały przebudowane. Z zespołu odeszli m. in. Orlando Woolridge, Quentin Dailey i George Gervin, a nowym szkoleniowcem został Doug Collins. To nie wystarczyło jednak do sprawienia niespodzianki w play-off's, gdzie ekipa z "Wietrznego Miasta" po raz kolejny uległa do zera Boston Celtics. Było jasne, że "Jego Powietrzność" potrzebuje kompana na poziomie All-Star, żeby zespół mógł walczyć o najwyższe cele. A Michael najbardziej na świecie pragnął zwycięstw i wierzył, że to właśnie z Chicago Bulls uda mu się wkrótce zdobyć koszykarski szczyt.
Koniec części ósmej. Kolejna już w najbliższą środę.
Specjalne podziękowania dla Steve'a Lipofsky'ego, oficjalnego fotografa Boston Celtics w latach 1981-2003 oraz twórcy serwisu Basketballphoto.com, za udostępnienie zdjęć wykorzystanych w artykule. Bibliografia: Chicago Tribune, Los Angeles Times, nba.com, basketball-reference.com.
Poprzednie części: Michael Jordan - prawdziwy Byk cz. I Michael Jordan - prawdziwy Byk cz. II Michael Jordan - prawdziwy Byk cz. III Michael Jordan - prawdziwy Byk cz. IV Michael Jordan - prawdziwy Byk cz. V Michael Jordan - prawdziwy Byk cz. VI Michael Jordan - prawdziwy Byk cz. VII
na Instagramie 
na Facebooku 
Rozwiń odpowiedzi (1)
