Żużel. Obieżyświaty w Grand Prix. Oto rekordziści w liczbie objechanych torów. Lider ścigał się... wszędzie

Fredrik Lindgren (Szwecja) - 26 torów w 13 krajach

Podczas ostatniego sezonu stał się ósmym żużlowcem i trzecim Szwedem w historii Grand Prix, który przekroczył barierę 1000 zdobytych punktów. Przez wiele lat nie groziła mu walka o najwyższe lokaty, słusznie był nazywany zawodnikiem z drugiego szeregu, ale utrzymywał swoje miejsce wśród pełnoprawnych uczestników i z obiegu wypadł tylko na rok (2015). Później wrócił, wskakując już na wyższy poziom. Ma w dorobku brąz z sezonu 2018. Podczas jazdy w elicie najczęściej bywał w Polsce, a dwucyfrową liczbę występów zanotował na trzech torach.

Leigh Adams (Australia) - 27 torów w 11 krajach

W tym roku minie dziesięć lat, odkąd zakończył wspaniałą karierę, a jedenaście odkąd po raz ostatni ścigał się w cyklu. Długo ścisła czołówka, regularny bywalec biegów półfinałowych (78 razy w 115 turniejach) i dwukrotny medalista. W okresie 1996-2009 Adams odwiedził sporo miejsc, a co dla niego nie było bez znaczenia - sześć w Szwecji. Dlaczego nie bez znaczenia? To tam bowiem zawsze prezentował się najlepiej. Pierwsza wygrana w zawodach (Goeteborg 2002), w sumie pięć ze wszystkich ośmiu i to w czterech różnych lokalizacjach.

ZOBACZ WIDEO PGE Ekstraliga 2020: Wielcy Speedwaya - Leigh Adams

Jason Crump (Australia) - 29 torów w 13 krajach

Specjalista od zwycięstw w rundach brytyjskich (pięć triumfów na trzech różnych torach: Londyn, Coventry, Cardiff), który dotąd dzierży rekord zwycięstw w pojedynczych zawodach w ogóle. Ma ich 23 i raczej w ciągu najbliższych kilku lat nikt go w tym nie prześcignie. Przez lata 1995-2012 Crump dobił do blisko 30 torów, co daje mu czwarte miejsce w stworzonym przez nas "rankingu obieżyświatów". Przy tym jest jednym z niewielu, którzy mają na koncie starty w Australii i Nowej Zelandii, czyli jedynych miejscach poza Europą, w których zawitał cykl GP.

Andreas Jonsson - 30 torów w 14 krajach

Miał szansę na jeszcze jeden tor do kolekcji, ale w sezonie 2016 z uwagi na kontuzję nie mógł stawić się w Teterow i jego i tak imponujący dorobek zamknął się na ściganiu się na 30 owalach. Jonsson, czyli triumfator jubileuszowego setnego turnieju w historii, za który zgarnął 100 tysięcy dolarów premii, otarł się też o wszystkie tory tymczasowe, bo gdy jechano w 2001 w Berlinie, on nie był jeszcze stałym uczestnikiem. Szwed na pewno ma swoje zasłużone miejsce wśród wielkich w historii GP i to mimo tylko jednego zdobytego medalu - srebra w 2011.

Nicki Pedersen (Dania) - 33 tory w 14 krajach

Kolejny zawodnik, którego należy nazywać prawdziwą legendą ery GP. Trzykrotny czempion, który na pełnych prawach ścigał się przez 18 sezonów. Warto zauważyć, że Pedersen jest jednym z dwóch ludzi mających za sobą jazdę na wszystkich czternastu owalach "sztucznych" lub inaczej mówiąc układanych. Był też na każdym z ośmiu w Szwecji. Bo to na Motorstadium w Linkoeping w roku 2000, gdy odbywała się tam ostatnia runda, debiutował wśród najlepszych na świecie. Dodajmy, że objechał każdy tor, na którym potencjalnie mógł.

Tomasz Gollob (Polska) - 35 torów w 14 krajach

Na których mógł, na tych polski mistrz pojechał. Gdy kończył karierę w cyklu w debiutującej w nim Warszawie w 2015 roku, na mapie GP pojawiała się właśnie lokalizacja numer 35. W kolejnych latach pojawiło się ich jeszcze kilka oraz jeden nowy kraj, ale jednak Gollob swoje sto procent normy wyrobił. Najbardziej pechowo ułożyła się Friends Arena w sztokholmskiej Solnej, gdzie w 2013 po ciężkim upadku w pierwszym biegu musiał udać się do szpitala. Sam udział należy mu jednak zaliczyć, mimo że nie ma tam choćby jednego pełnego biegu na koncie.

Greg Hancock (USA) - 40 torów w 15 krajach

Numer jeden wielu, wielu tabel statystycznych i to na pewno się prędko nie zmieni. Sportowa niezniszczalność Amerykanina sprawiła, że zanotował dosłownie wszystkie lokalizacje, jakie pojawiły się kiedykolwiek w kalendarzu cyklu. Zyskał nie tylko na tym, że długo się ścigał, ale też tym, że był pełnoprawnym uczestnikiem od samego początku nowego formatu IMŚ, gdy rotacja torami była spora (rundy w Niemczech i Wielkiej Brytanii czy epizod w Austrii). A co ciekawe, gdyby Hancock nie zakończył kariery i zaplanowana na 31 sierpnia premierowa impreza w Togliatti w Rosji doszłaby ostatecznie do skutku, dopisałby sobie do listy swój 41. tor.

CZYTAJ WIĘCEJ: Jak oni to zrobili. Nowozelandzkie jaja Martina Smolinskiego. W Auckland wyważył drzwi z napisem "Grand Prix" Niezapomniane zawody. To była prawdziwie polska noc w Toruniu. Niebotyczny poziom Tomasza Golloba