Na początku stycznia María José Martínez i Tommy Robredo zdobyli dla Hiszpanii trzeci Puchar Hopmana. Wcześniej w nieoficjalnych mistrzostwach świata par mieszanych dwukrotnie triumfowała Arantxa Sánchez Vicario: w 1990 roku wspólnie z Emilio Sánchezem i 12 lat później z Robredo.
W cyklu ATP pierwszy tytuł dla Hiszpanii zdobył Feliciano López, który na początku lutego wygrał turniej w Johannesburgu w finale pokonując Francuza Stéphane'a Roberta. Tydzień później kibice tenisa na Półwyspie Iberyjskim za sprawą Fernando Verdasco (San Jose) i Juana Carlosa Ferrero (Costa do Sauípe) świętowali dwa triumfy. Ten pierwszy pokonał w finale Andyego Roddicka, drugi w decydującym meczu rozbił Łukasza Kubota.
Najwięcej tytułów Hiszpanie wywalczyli na kortach ziemnych (13). Ferrero poza Costa do Sauípe okazał się najlepszy w Buenos Aires (tydzień po brazylijskiej wiktorii) i pod koniec lipca w chorwackim Umag. David Ferrer, który na zakończenie sezonu po raz drugi zakwalifikował się do Finałów ATP World Tour (wcześniej w 2007), swoją kolekcję trofeów powiększył o to wywalczone w Acapulco. Albert Montañés wygrał turnieje w Estoril i Stuttgarcie, Verdasco zwyciężył w Barcelonie, a Rafa Nadal triumfował w trzech turniejach rangi Masters 1000 (Monte Carlo, Rzym, Madryt) i w Roland Garros. W lipcu o dwa tytuły (szwedzkie Bastad, szwajcarskie Gstaad) wzbogacił się Nicolas Almagro.
Poza Lopezem i Verdasco na innej nawierzchni niż ceglana mączka triumfowali Nadal (Wimbledon, US Open, Tokio), Guillermo García-López (Bangkok) i Ferrer (Walencja). W całym sezonie odbyło się pięć hiszpańskich finałów. Dwa z nich miały miejsce w lutym: w Buenos Aires Ferrero pokonał Ferrera 5:7, 6:4, 6:3, a w Acapulco Ferrer wziął rewanż na Ferrero zwyciężając 6:3, 3:6, 6:1. W kwietniu w Monte Carlo Nadal rozbił Verdasco 6:0, 6:1, a w Rzymie lider rankingu ATP pokonał Ferrera 7:5, 6:2. Na piąty wewnątrz hiszpański finał kibicom na Półwyspie Iberyjskim przyszło czekać do listopada, w halowym turnieju w Walencji Ferrer zwyciężył Marcela Granollersa 7:5, 6:3. W całym sezonie nie było miesiąca bez Hiszpana w finale, a jedynie w styczniu, marcu, czerwcu i sierpniu nie dali oni swojej ojczyźnie żadnego tytułu.
Obok Nadala na największe pochwały zasłużył Ferrer, który po raz drugi w karierze sezon ukończył w Top 10 rankingu ATP. W 2007 roku w Masters doszedł aż do finału, tym razem przegrał wszystkie grupowe spotkana (z Rogerem Federerem, Robinem Söderlingiem i Andym Murrayem). Oprócz Nadala najwięcej tytułów zdobył były lider rankingu ATP, mistrz Roland Garros 2003 Ferrero (trzy), który po raz drugi z rzędu, a w sumie po raz dziewiąty kończy sezon w czołowej 30 rankingu ATP. Feliciano López zwyciężając w Johannesburgu zdobył swój drugi tytuł (pierwszy wywalczył sześć lat temu w Wiedniu). 30-letni Montañés swój pierwszy tytuł zdobył w 2008 roku w holenderskim Amersfoort, a w sezonach 2009 i 2010 wygrał po dwa turnieje oraz w tegorocznym US Open po raz pierwszy w karierze osiągnął 1/8 finału Wielkiego Szlema.
Pablo Andújar we wrześniu w Budapeszcie osiągnął swój pierwszy finał w cyklu ATP (przegrał z Juanem Ignacio Chelą). Granollers w Walencji zaliczył drugi finał (w 2008 roku wygrał turniej w Houston). Verdasco choć zdobył dwa tytuły sezon ukończył w kiepskim humorze, bo po osiągnięciu ćwierćfinału US Open w pięciu ostatnich turniejach wygrał tylko dwa z siedmiu meczów i nie zdołał się zakwalifikować do Finałów ATP World Tour, w których przed rokiem zagrał po raz pierwszy. Almagro od 2006 roku w każdym sezonie zdobywa co najmniej jeden tytuł (w sumie ma ich na swoim koncie siedem), a w tym roku zaliczył swój drugi ćwierćfinał Roland Garros (pierwszy w 2008). García-López po ubiegłorocznym triumfie w Kitzbühel w tym sezonie wywalczył tytuł w Bangkoku oraz zaliczył finał w Eastbourne.
Ten sezon dla Hiszpanów był również całkiem udany w grze podwójnej. Hiszpańskie pary zdobyły pięć tytułów, z czego trzy Marc López: jeden z Nadalem (Indian Wells) i dwa z Davidem Marrero (Estoril, Hamburg). W styczniu Granollers i Santiago Ventura triumfowali w Chennai, a García-López i Montañés w Dausze. Poza tym do zdobyczy Hiszpanów w grze podwójnej po jednym tytule dorzucili Granollers (Costa do Sauípe wspólnie z Urugwajczykiem Pablo Cuevasem) i Ventura (Monachium w parze z Oliverem Marachem).
