W tym artykule dowiesz się o:
Siatkówka zagościła w jego życiu za czasów szkolnych, jego talent podczas zawodów szkolnych dostrzegł późniejszy trener reprezentacji Polski, Tadeusz Szlagor. W roku 1966 zaczął trenować w klubie, a mianowicie w Błękitnych Wołomin. W swojej karierze występował również w Mazowszu Zegrze, AZS-ie Warszawa, Płomieniu Milowice, włoskich Petrarci Padwa i Termoroeca Padwa.
Bosek czynił systematyczne postępy i szybko stał się podstawowym zawodnikiem kadry narodowej seniorów. Jego największym atutem było przyjęcie zagrywki, w tym elemencie gry uchodził za jednego z najlepszych siatkarzy na świecie. - Był chyba najwartościowszym, ogólnie biorąc, siatkarzem obu tych złotych drużyn (z mistrzostw świata w Meksyku i igrzysk olimpijskich w Montrealu - przyp. red.), w całym czteroletnim cyklu - ocenił Hubert Jerzy Wagner.
Na liście jego sukcesów są medale mistrzostw Polski (w tym dwa mistrzowskie tytuły, zdobyte w barwach Płomienia Milowice), z Płomieniem zdobył Puchar Europy Mistrzów Krajowych, w barwach reprezentacji wystąpił 359 razy, zdobywając tytuł mistrza świata i wygrywając złoty medal igrzysk olimpijskich. Po zakończeniu kariery został trenerem, prowadził między innymi reprezentację Polski seniorów.
Występował w Hutniku Kraków, AZS-ie Częstochowa i we francuskich drużynach. Koszulkę reprezentacji Polski zakładał 205 razy. Był jedynym siatkarzem kadry narodowej, który nie przeszedł szkolenia na poziomie juniora, co dawało o sobie znać w trakcie treningów oraz meczów w postaci mankamentów w technice gry.
W swojej karierze zdobył między innymi trzy srebrne medale mistrzostw Europy, a także złoty medal mistrzostw świata. Po zakończeniu kariery w roli zawodnika zajął się trenowaniem innych, pracował z mężczyznami oraz z kobietami, prowadząc zespoły Skry Bełchatów oraz AZS-u Białystok.
Popularny "Mały" - taki pseudonim otrzymał ze względu na swój wzrost - w siatkówkę grał już w szkole podstawowej. Talent z Lechii Tomaszów Mazowiecki grał potem w AZS-ie AWF Warszawa, Płomieniu Milowice, włoskich Vianello Pescara i Pallavolo Pinetese. W reprezentacji Polski seniorów występował od 16 roku życia.
Gawłowski w klubach występował na ataku, a w kadrze narodowej na rozegraniu i to właśnie na tej pozycji zaliczany był do światowej czołówki. Był wszechstronnym i kompletnym graczem, świetnie spisywał się zarówno pod siatką i w obronie, jak i w roli rozgrywającego reprezentacji i klubowego atakującego. Karierę trenerską rozpoczął we Włoszech od funkcji grającego szkoleniowca.
Wśród jego sukcesów są medale mistrzostw Polski, w tym dwa tytuły mistrzowskie zdobyte z Płomieniem Milowice, trzy tytuły wicemistrza Europy oraz mistrzostwo świata i mistrzostwo olimpijskie.
W swojej karierze występował w Gwardii Wrocław oraz Resovii Rzeszów. Był liderem reprezentacji Polski, zaliczał się do światowej czołówki rozgrywających.
Na swoim koncie ma cztery tytuły mistrza Polski, a także jeden srebrny i dwa brązowe krążki krajowych mistrzostw. W barwach Resovii wywalczył tytuł klubowego wicemistrza świata. W Meksyku wywalczył złoty medal, zostając wybranym MVP czempionatu z roku 1974. Z reprezentacją Polski wywalczył również brązowy medal mistrzostw Europy oraz zajął drugie miejsce w Pucharze Świata. W latach 1965-1974 218 razy występował w kadrze narodowej.
Po zakończeniu kariery zawodniczej został trenerem i z powodzeniem pełnił tę funkcję zarówno w klubach, jak i reprezentacji. Był szkoleniowcem AZS-u Częstochowa, z którym zdobył cztery złote i trzy srebrne medale mistrzostw Polski. Biało-czerwonych prowadził w latach 1986-1987 oraz 2003-2004, plasując się na dziewiątej pozycji podczas mistrzostw świata w Paryżu i zajmując miejsca 5-8 podczas igrzysk olimpijskich w Atenach.
Osiągnięcia Gościniaka zostały nagrodzone nie tylko medalami, w dniu 27 października 2005 roku został członkiem Volleyball Hall of Fame, czyli siatkarskiej Galerii Sław.
W trakcie swojej kariery występował w Stali Stalowa Wola, Resovii Rzeszów oraz Hutniku Nowa Huta. Największe sukcesy święcił w barwach Resovii, dzięki czemu stał się ikoną tej drużyny. Z rzeszowskim klubem zdobył cztery złote i jeden srebrny medal mistrzostw Polski, do których dołożył dwa srebrne oraz dwa brązowe krążki krajowych mistrzostw wywalczone w barwach innych drużyn. Bardzo dobrze czuł się w grze na siatce, a jego firmowym zagraniem była podwójna krótka.
W barwach naszej kadry narodowej wystąpił 218 razy, stając na najwyższym stopniu podium przede wszystkim podczas mistrzostw świata w Meksyku i igrzysk olimpijskich w Montrealu, a także wicemistrzostwo Europy.
W swojej karierze trenerskiej prowadził francuski Arago Sete, zespoły z Bordeaux, Saint-Nazaire oraz Martigues. W polskiej lidze pełnił funkcję szkoleniowca Kazimierza Płomień Sosnowiec oraz Resovii.
Występował w AZS-ie Poznań, Skrze Warszawa, Płomieniu Milowice. W barwach sosnowieckiej drużyny oprócz wywalczenia trofeów na krajowych parkietach - dwa złote i dwa srebrne medale mistrzostw Polski - zdobył Puchar Europy Mistrzów Krajowych w sezonie 1977/1978.
Koszulkę reprezentacji Polski zakładał 186 razy. Z kadrą narodową zdobył wicemistrzostwo Europy, lecz do jego największych sukcesów należą złote medale mistrzostw świata (Meksyk, 1974 rok) oraz igrzysk olimpijskich (Montreal, 1976 rok). Po zakończeniu występów w reprezentacji, wyjechał do Finlandii, gdzie początkowo występował w zespołach ligowych, a w latach 1987-1992 prowadził reprezentację Finlandii seniorów.
Aleksander Skiba
Występował w AZS-ie AWF Warszawa oraz w stołecznej Legii. W krajowych rozgrywkach zdobył trzy tytuły mistrzowskie, dwukrotnie był wicemistrzem Polski oraz dwa razy wywalczył brązowy medal mistrzostw Polski. W naszej kadrze narodowej rozegrał 210 spotkań. Skiba wywalczył złoty medal mistrzostw świata, brązowy medal mistrzostw Europy, grał w dwóch edycjach Pucharu Świata.
W swojej karierze trenerskiej prowadził zarówno drużyny klubowe, jak i reprezentacje. Z Płomieniem Milowice zdobył złoty medal mistrzostw Polski i Puchar Europy Mistrzów Krajowych. We włoskiej lidze pełnił rolę trenera Pallavolo Parma oraz Messagero Ravenna. Był szkoleniowcem kadry narodowej Polski seniorów (dwukrotnie zdobywając wicemistrzostwo Europy), a we Włoszech najpierw prowadził reprezentację juniorów, a potem seniorów.
Jeden z najwybitniejszych polskich siatkarzy, uhonorowany w Siatkarskiej Galerii Sław "Volleyball Hall of Fame". W swojej karierze występował w Lechii Tomaszów Mazowiecki, AZS-ie AWF Warszawa i Legii Warszawa; przed sezonem 1975/1976 wyjechał grać we włoskiej lidze.
Wśród jego drużynowych sukcesów są cztery tytuły mistrza Polski, dwa srebrne i drwa brązowe medale krajowych mistrzostw. Popularny "Szabla" był mocnym ogniwem reprezentacji Polski, w której rozegrał 284 meczów. Był kapitanem złotej drużyny zarówno podczas mistrzostw świata w roku 1974, jak i podczas igrzysk olimpijskich w Montrealu w roku 1976. Na obu tych turniejach poprowadził naszą kadrę do złotych medali. Jest trzykrotnym olimpijczykiem, wywalczył również brązowy medal mistrzostw Europy i występował w dwóch edycjach Pucharu Świata.
Karierę trenerską rozpoczął we Włoszech, gdzie w klubie Panini Modena łączył funkcję szkoleniowca oraz zawodnika. W następnych latach trenował AZS Częstochowa, Czarnych Radom, AZS Politechnikę Warszawską, a także drużyny narodowe Polski (lata 1990-1991), Włoch i Kuwejtu.
Włodzimierz Stefański
Był jednym z najlepszych siatkarzy złotej drużyny. Znany z występów w Gwardii Wrocław, Skry Warszawa oraz innych stołecznych klubów - AZS-u oraz Legii, reprezentował również barwy Resovii Rzeszów, po czym grał w lidze fińskiej. W barwach Sovii wywalczył dwa tytuły mistrza Polski, natomiast z Legią trzykrotnie stawał na najniższym stopniu krajowego czempionatu.
Mimo że w trakcie kariery prześladowały go kontuzje, to dwa razy reprezentował Polskę w igrzyskach olimpijskich (w roku 1972 w Monachium oraz w 1976 w Montrealu). Grając w biało-czerwonych barwach zdobył olimpijskie złoto, tytuł mistrza świata, dwa srebrne medale mistrzostw Europy, wystąpił w dwóch edycjach Pucharu Świata.
Wychowanek MKS MDK Warszawa najbardziej znany jest z gry dla AZS-u Olsztyn, z którym wywalczył swoje najcenniejsze klubowe trofea - trzykrotnie był mistrzem i wicemistrzem Polski, na swoim koncie ma również dwa brązowe medale krajowych mistrzostw. Gdy w roku 1982 zakończył grę w polskiej lidze, przeniósł się do klubu ASBF w Tuluzie, gdzie pełnił funkcję zawodnika i trenera.
Swoje reprezentacyjne sukcesy rozpoczął od zdobycia wicemistrzostwa Europy juniorów. Trzy lata po tym osiągnięciu znalazł się w składzie kadry narodowej na mistrzostwa świata w Meksyku, skąd wrócił ze złotym medalem; złoto zdobył również podczas igrzysk olimpijskich w Montrealu w roku 1976. Był srebrnym medalistą mistrzostw Europy seniorów, a także dwukrotnie występował w rozgrywkach Pucharu Świata.
Rybaczewski został wybrany najlepszym siatkarzem w historii AZS-u Olsztyn.
Jeden z najlepszych polskich siatkarzy, został nominowany do najlepszej ósemki siatkarzy świata i jako pierwszy Polak znalazł się w Siatkarskiej Galerii Sław. W siatkówkę zaczął grać w Lublinie, gdzie trenował w MKS-ie i AZS-ie; w swojej karierze występował również w Avii Świdnik, Legii Warszawa, we włoskich drużynach - Modenie, Santal Parma, Ferrarze oraz Citta di Castello. Na arenie klubowych zmagań zdobył dwa złote, jeden srebrny i trzy brązowe medale mistrzostw Polski, a także Klubowy Puchar Europy Siatkarzy wywalczony w barwach drużyny z Parmy.
Był liderem reprezentacji juniorów, którą poprowadził do wicemistrzostwa i brązowego medalu mistrzostw Europy. Z powodzeniem trafił do seniorskiej kadry narodowej. W biało-czerwonych barwach rozegrał łącznie 325 meczów, zdobywając między innymi mistrzostwo świata w Meksyku, cztery srebrne medale mistrzostw Europy, występował w trzech edycjach Pucharu Świata, a także w dwóch turniejach olimpijskich.
W swojej klubowej karierze występował w Starcie Łódź, Anilanie Łódź, AZS-ie AWF Warszawa, Płomieniu Milowice, a potem we włoskiej lidze w Petrarca Padwa, Paoletti Catania, Eudmor Salerno oraz Victor Village Ugento. W ligowych zmaganiach wywalczył dwa złote, srebrne i brązowe medale mistrzostw Polski.
Popularny "Zuzu" z klubowej gwiazdy stał się reprezentacyjną gwiazdą drugiej zmiany; był jednym z najbardziej wszechstronnych zawodników. Jest jednym z sześciu polskich siatkarzy, którzy występowali na trzech olimpijskich turniejach. W reprezentacji rozegrał 159 spotkań, zdobywając złote medale w mistrzostwach świata w Meksyku oraz w igrzyskach olimpijskich w Montrealu.
Po zakończeniu kariery zawodniczej został trenerem. Funkcję szkoleniowca pełnił między innymi w reprezentacji Polski (lata 1992-1993), a także w klubach włoskich, niemieckich, tureckich, belgijskich i polskich - w Azotach Chorzów i w Skrze Bełchatów.
na Instagramie 
na Facebooku 
