W tym artykule dowiesz się o:
Artur Skowronek zachwycił włodarzy Pogoni Szczecin jako opiekun Ruchu Radzionków, choć jego podopieczni nie czarowali w bezpośrednich pojedynkach ze szczecinianami. Ba, ich ostatnia wizyta przy Twardowskiego skończyła się tęgim laniem 1:5, a paradoksalnie po tym meczu Grzegorz Smolny zapamiętał ich jako ekipę grającą ciekawą, ofensywną piłkę.
Podobnie miało być z Portowcami. Przed Skowronkiem postawiono w Szczecinie dwa podstawowe cele: utrzymać się w lidze oraz zaprogramować Pogoń na miłą dla oka kibica grę. O ile zrealizowanie pierwszego zadania wydawało się po rundzie jesiennej oczywiste, to realizowanie drugiego szło - mówiąc delikatnie - w ślimaczym tempie.
Całkiem subiektywnie - Pogoń po raz ostatni grała widowiskową piłkę na jesieni, ale pod wodzą Marcina Sasala. Od tego czasu jeśli miewa, to jedynie sporadyczne przebłyski.
Drużyna Sasala zaliczyła kompletny falstart po zimowych przygotowaniach. Dopiero pod wodzą Ryszarda Tarasiewicza przebudziła się i wymęczyła promocję do T-Mobile Ekstraklasy, jednak w stylu wołającym momentami o pomstę do nieba.
Skowronek miał zmienić ten stan rzeczy. Pracował pod mniejszą presją. Nie musiał od zaraz wygrywać meczu za meczem, mógł pozwolić sobie na pewne eksperymenty. Przygodę z Pogonią zaczął od wpadki w Grudziądzu, jednak już na inaugurację ligi zaimponował zwycięstwem 4:0 z KGHM Zagłębiem Lubin. Po takim starcie apetyty kibiców zostały rozbudzone, a tymczasem Pogoń drugiego takiego meczu nie zagrała do dziś.
Portowcy wypadli nieźle w wyjazdowych meczach z Lechem i Widzewem, mieli przebłyski w konfrontacjach z Wisłą i Legią. Udanych minut i wywalczonych punktów zebrało się na tyle dużo, że rundę jesienną można było uznać za umiarkowanie udaną. Nawet jeżeli w ostatnich występach drużyna straciła wigor, to wytworzyła się wokół niej pozytywna aura.
Kompletnie niespożytkowana.
Po przerwie zimowej Pogoń dała pokaz nieudolności. Zdobyła jeden punkt, nie potrafiła strzelić gola z akcji, grała nieefektownie i nieefektywnie. Żaden ekstraklasowicz nie zanotował tak koszmarnego startu rundy rewanżowej od pięciu lat. W sezonie 2007/2008 GKS Bełchatów nie ugrał w czterech meczach ani jednego oczka, miał bilans bramkowy 0:8. [nextpage]Czy Skowronek powinien więc dostać kolejne szanse? Obserwatorzy prześcigają się w argumentach "za i przeciw". Pogoń nie daje szkoleniowcom czasu na wyprowadzenie zespołu z kryzysu, rozstając się z nimi w ekspresowym tempie. A przecież obecna sytuacja Pogoni wcale nie jest dramatyczna.
Drugą stroną medalu pozostaje wrażenie, że Skowronek zasłużył na następną szansę w mniejszym stopniu niż Artur Płatek, Marcin Sasal czy Ryszard Tarasiewicz (choć w tym przypadku kulisy rozstania z Pogonią były nieco inne).
Dla części kibiców Skowronek jest trenerem z wizją i pomysłem na drużynę. Dla innych - wręcz przeciwnie. Faktem pozostaje, że przydarzyło mu się zbyt wiele błędów "młodości": powtarzana do znudzenia gra z Edim Andradiną na szpicy, wstawianie do składu niewiele wnoszących: Radosława Wiśniewskiego i Mateusza Lewandowskiego, rotacje na skrzydłach czy rzucanie po pozycjach Adama Frączczaka.
Po rundzie jesiennej Skowronek miał czas na korekty. Dokonał ich chaotycznie. Nie wzmocnił przedniej formacji, znów przystąpił do rozgrywek bez napastnika z prawdziwego zdarzenia. Na dodatek zawodzić zaczęli ci, na których mógł liczyć jesienią, jak chociażby Takafumi Akahoshi. Potencjał nie został zwiększony, ten dotychczasowy został niewykorzystany. Stała się katastrofa.
Dla młodego Skowronka praca w Pogoni była pierwszą okazją na zaistnienie w trenerskiej ekstraklasie. Furory nie zrobił. Sześć zwycięstw, cztery remisy i dziesięć porażek w oficjalnych meczach - bilans nie powala na kolana. Być może szkoleniowiec udowodniłby swoją wartość, wyprowadzając Pogoń z obecnego kryzysu...
Tego jednak nie sprawdzimy. Przed piłkarzami Pogoni siódma rotacja trenerska w trzecim sezonie.
na Instagramie 
na Facebooku 
