Turniej, którego pierwsza edycja odbyła się w 1970 roku, zmieniał swoje miejsce, ale w przeciwieństwie do Mistrzostw WTA jego zasady były niemal identyczne od samego początku. W pierwszych dwóch latach grało odpowiednio sześciu i siedmiu tenisistów, każdy z każdym, i o końcowym rozstrzygnięciu decydowała kolejność w grupie według określonych przepisów.
Miasto | Lata | Miejsce | Nawierzchnia |
---|---|---|---|
Tokio | 1970 | Tokyo Metropolitan Gymnasium | dywan |
Paryż | 1971 | Stade Pierre de Coubertin | dywan |
Barcelona | 1972 | Palau Blaugrana | dywan |
Boston | 1973 | Boston Garden | dywan |
Melbourne | 1974 | Kooyong Stadium | kort trawiasty |
Sztokholm | 1975 | Kungliga tennishallen | dywan |
Houston | 1976 | The Summit | dywan |
Nowy Jork | 1977-1989 | Madison Square Garden | dywan |
Frankfurt | 1990-1995 | Festhalle Frankfurt | dywan |
Hannover | 1996-1999 | Hanover fairground | dywan (96), kort twardy w hali (97-99) |
Lizbona | 2000 | Pavilhão Atlântico | kort twardy w hali |
Sydney | 2001 | Acer Arena | kort twardy w hali |
Szanghaj | 2002 | Shanghai New International Expo Center | kort twardy w hali |
Houston | 2003-2004 | Westside Tennis Club | kort twardy |
Szanghaj | 2005-2008 | Qizhong City Arena | dywan (05), kort twardy w hali (06-08) |
Londyn | 2009-2018 | O2 Arena | kort twardy w hali |
Od 1972 roku obowiązuje aktualna formuła - ośmiu tenisistów dzielonych jest na dwie grupy, z których do półfinału awansuje po dwóch najlepszych. W latach 1972-2007 wielki finał grano do trzech wygranych setów, za wyjątkiem lat 1977-1979 oraz 2004 roku. W tym czasie odbyło się dziewięć pięciosetowych finałów, ostatni w 2005 roku, gdy David Nalbandian po pasjonującym widowisku pokonał Rogera Federera.
Pięciosetowe finały:
Rok | Zwycięzca | Finalista | Wynik |
---|---|---|---|
1972 | Ilie Năstase | Stan Smith | 6:3, 6:2, 3:6, 2:6, 6:3 |
1974 | Guillermo Vilas | Ilie Năstase | 7:6, 6:2, 3:6, 3:6, 6:4 |
1976 | Manuel Orantes | Wojciech Fibak | 5:7, 6:2, 0:6, 7:6, 6:1 |
1981 | Ivan Lendl | Vitas Gerulaitis | 6:7, 2:6, 7:6, 6:2, 6:4 |
1988 | Boris Becker | Ivan Lendl | 5:7, 7:6, 3:6, 6:2, 7:6 |
1996 | Pete Sampras | Boris Becker | 3:6, 7:6, 7:6, 6:7, 6:4 |
1998 | Àlex Corretja | Carlos Moyá | 3:6, 3:6, 7:5, 6:3, 7:5 |
2002 | Lleyton Hewitt | Juan Carlos Ferrero | 7:5, 7:5, 2:6, 2:6, 6:4 |
2005 | David Nalbandian | Roger Federer | 6:7, 6:7, 6:2, 6:1, 7:6 |
Roger Federer w Masters zagra po raz 14. z rzędu. Szwajcar to sześciokrotny triumfator imprezy i jest to rekord (po pięć tytułów zdobyli Ivan Lendl i Pete Sampras, a cztery Novak Djoković i Ilie Nastase). Federer jest także rekordzistą pod względem liczby wygranych meczów (48). Spośród uczestników Masters 2015 imprezę wygrał także cztery razy Novak Djoković, a w finale wystąpili jeszcze Rafael Nadal (2010, 2013) i David Ferrer (2007).
Tenisista | Liczba występów | Życiowy wynik | Bilans |
---|---|---|---|
Novak Djoković | 8 | tytuł 2008, 2012-14 | 23-9 |
Andy Murray | 6 | półfinał 2008, 2010, 2012 | 10-9 |
Roger Federer | 13 | tytuł 2003-04, 2006-07, 2010-11 | 48-11 |
Stan Wawrinka | 2 | półfinał 2013-14 | 4-4 |
Rafael Nadal | 6 | finał 2010, 2013 | 13-11 |
Tomáš Berdych | 5 | półfinał 2011 | 6-10 |
David Ferrer | 6 | finał 2007 | 8-11 |
Kei Nishikori | 1 | półfinał 2014 | 2-2 |
W tegorocznej edycji Finałów ATP World Tour łączna pula nagród wynosi 7 mln dolarów. Jeśli w imprezie zwycięży tenisista, który w całych zawodach nie dozna ani jednej porażki, to wzbogaci on swoje konto o 2,228 mln dolarów. Niepokonani mistrzowie gry singlowej oraz deblowej otrzymają także 1500 punktów do światowej klasyfikacji.
Etap turnieju | Punkty | Nagroda pieniężna (singiel) | Nagroda pieniężna (debel) |
---|---|---|---|
Startowe | - | 167.000 dolarów | 82.000 dolarów |
Wygrana w fazie grupowej | 200 | 167.000 dolarów | 32.000 dolarów |
Wygrana w półfinale | 400 | 510.000 dolarów | 83.000 dolarów |
Wygrana w finale | 500 | 1.050.000 dolarów | 162.000 dolarów |
Wygrana bez porażki | 1500 | 2.228.000 dolarów | 423.000 dolarów |
Zasady kolejności w grupie:
1) Liczba zwycięstw.
2) Liczba rozegranych meczów.
3) Wynik bezpośredniego meczu, gdy dwóch zawodników ma taką samą liczbę zwycięstw i meczów.
4) Przy trzech zawodnikach:
a) gdy jeden ma mniejszą liczbę meczów, to awansuje ten z dwóch pozostałych, który wygrał bezpośredni mecz w Londynie;
b)* wyższy procent wygranych setów;
c)** wyższy procent wygranych gemów;
d) pozycja w rankingu.
* Jeżeli jeden z trzech zawodników będzie miał wyższy lub mniejszy procent setów, to o miejscu dwóch pozostałych zadecyduje bezpośredni mecz.
** Jeżeli jeden z trzech zawodników będzie miał wyższy lub mniejszy procent gemów, to o miejscu dwóch pozostałych zadecyduje bezpośredni mecz.
Lista Honorowa
W latach 1970-1971 w Finałach ATP World Tour występowało odpowiednio sześciu i siedmiu tenisistów i każdy grał z każdym. O rozstrzygnięciu decydowała końcowa kolejność w grupie. W 1970 roku za zwycięzcę uznano Stana Smitha, który tak jak Rod Laver wygrał cztery z pięciu meczów, ale w bezpośrednim spotkaniu pokonał Australijczyka. Rok później bezapelacyjnym zwycięzcą został Ilie Nastase, który wygrał wszystkie swoje mecze.
Od 1972 roku obowiązuje aktualny system rozgrywek z podziałem ośmiu tenisistów na dwie grupy. Najwięcej razy turniej wygrał Roger Federer (sześć), a za Szwajcarem na liście znajdują się Pete Sampras i Ivan Lendl (po pięć) oraz Novak Djoković i Ilie Năstase (po cztery). Novak Djoković może zostać pierwszym w historii zawodnikiem, który wygra Finały ATP World Tour po raz czwarty z rzędu.
Rok | Zwycięzca | Finalista | Wynik |
---|---|---|---|
1970 | Stan Smith | faza grupowa | bilans 4-1 |
1971 | Ilie Năstase | faza grupowa | bilans 5-0 + jeden walkower |
1972 | Ilie Năstase | Stan Smith | 6:3, 6:2, 3:6, 2:6, 6:3 |
1973 | Ilie Năstase | Tom Okker | 6:3, 7:5, 4:6, 6:3 |
1974 | Guillermo Vilas | Ilie Năstase | 7:6, 6:2, 3:6, 3:6, 6:4 |
1975 | Ilie Năstase | Björn Borg | 6:2, 6:2, 6:1 |
1976 | Manuel Orantes | Wojciech Fibak | 5:7, 6:2, 0:6, 7:6, 6:1 |
1977 | Jimmy Connors | Björn Borg | 6:4, 1:6, 6:4 |
1978 | John McEnroe | Arthur Ashe | 6:7, 6:3, 7:5 |
1979 | Björn Borg | Vitas Gerulaitis | 6:2, 6:2 |
1980 | Björn Borg | Ivan Lendl | 6:4, 6:2, 6:2 |
1981 | Ivan Lendl | Vitas Gerulaitis | 6:7, 2:6, 7:6, 6:2, 6:4 |
1982 | Ivan Lendl | John McEnroe | 6:4, 6:2, 6:2 |
1983 | John McEnroe | Ivan Lendl | 6:3, 6:4, 6:4 |
1984 | John McEnroe | Ivan Lendl | 7:5, 6:0, 6:4 |
1985 | Ivan Lendl | Boris Becker | 6:2, 7:6, 6:3 |
1986 | Ivan Lendl | Boris Becker | 6:4, 6:4, 6:4 |
1987 | Ivan Lendl | Mats Wilander | 6:2, 6:2, 6:3 |
1988 | Boris Becker | Ivan Lendl | 5:7, 7:6, 3:6, 6:2, 7:6 |
1989 | Stefan Edberg | Boris Becker | 4:6, 7:6, 6:3, 6:1 |
1990 | Andre Agassi | Stefan Edberg | 5:7, 7:6, 7:5, 6:2 |
1991 | Pete Sampras | Jim Courier | 3:6, 7:6, 6:3, 6:4 |
1992 | Boris Becker | Jim Courier | 6:4, 6:3, 7:5 |
1993 | Michael Stich | Pete Sampras | 7:6, 2:6, 7:6, 6:2 |
1994 | Pete Sampras | Boris Becker | 4:6, 6:3, 7:5, 6:4 |
1995 | Boris Becker | Michael Chang | 7:6, 6:0, 7:6 |
1996 | Pete Sampras | Boris Becker | 3:6, 7:6, 7:6, 6:7, 6:4 |
1997 | Pete Sampras | Jewgienij Kafielnikow | 6:3, 6:2, 6:2 |
1998 | Àlex Corretja | Carlos Moyá | 3:6, 3:6, 7:5, 6:3, 7:5 |
1999 | Pete Sampras | Andre Agassi | 6:1, 7:5, 6:4 |
2000 | Gustavo Kuerten | Andre Agassi | 6:4, 6:4, 6:4 |
2001 | Lleyton Hewitt | Sébastien Grosjean | 6:3, 6:3, 6:4 |
2002 | Lleyton Hewitt | Juan Carlos Ferrero | 7:5, 7:5, 2:6, 2:6, 6:4 |
2003 | Roger Federer | Andre Agassi | 6:3, 6:0, 6:4 |
2004 | Roger Federer | Lleyton Hewitt | 6:3, 6:2 |
2005 | David Nalbandian | Roger Federer | 6:7, 6:7, 6:2, 6:1, 7:6 |
2006 | Roger Federer | James Blake | 6:0, 6:3, 6:4 |
2007 | Roger Federer | David Ferrer | 6:2, 6:3, 6:2 |
2008 | Novak Djoković | Nikołaj Dawidienko | 6:1, 7:5 |
2009 | Nikołaj Dawidienko | Juan Martín del Potro | 6:3, 6:4 |
2010 | Roger Federer | Rafael Nadal | 6:3, 3:6, 6:1 |
2011 | Roger Federer | Jo-Wilfried Tsonga | 6:3, 6:7, 6:3 |
2012 | Novak Djoković | Roger Federer | 7:6, 7:5 |
2013 | Novak Djoković | Rafael Nadal | 6:3, 6:4 |
2014 | Novak Djoković | Roger Federer | walkower |