8 
Lwim pazurem to felieton Mariana Maślanki, byłego prezesa Włókniarza Częstochowa i cenionego eksperta.
***
Rok 2007 pamiętam doskonale. Zwłaszcza wizytę w Sheffield. Na torze zobaczyłem wtedy kogoś wyjątkowego. Oczy wychodziły mi na wierzch, kiedy patrzyłem na jego jazdę. Na motocyklu siedział wtedy mały kruczoczarny chłopak. Robił wszystko wbrew prawom fizyki. W zawodach zdobył chyba 16 punktów, a ja nie mogłem zasnąć. Długo myślałem o tym, co wyprawiał ten zawodnik. Już wtedy wiedziałem, że zrobię wszystko, żeby dotrzeć do jego rodziców i mieć go u siebie.
Jeszcze w tym samym roku spotkałem się z jego ojcem na lotnisku w Doncaster. On też przyjechał. Miał połamane palce. Powiedziałem wtedy "synu, najpierw musisz się wyleczyć". Ojciec stwierdził, że chłopak ma przecież sprawną drugą rękę, więc nic takiego się nie dzieje. Mówiłem im, że to niemożliwe, bo ta ręka odpowiada za trzymanie sprzęgła. Dalej mówili swoje. Pokazał mi dwa palce, powiedział, że są zdrowe, więc to wystarczy. Myślałem, że zwariowali.
Nie miałem jednak wątpliwości, że chcę go mieć w drużynie. Był stworzony do żużla. Bardzo pomógł mi Greg Hancock. Na wiosnę ściągnąłem ich na trening. Przyjechali busem, w którym mieli jeden motocykl. To była Jawa. Chłopak dokonywał na tym sprzęcie cudów, ale i tak kręcił głową. Mówił, że jest zbyt wolny. W klubie mieliśmy silnik GM. Moim zdaniem dość przeciętny, ale dałem im go do spróbowania. Wrzucili go od razu w ramę, a on zaczął kręcić kółka. Na treningu pojawił się akurat Marek Cieślak. Jak zobaczył, co chłopak wyprawia na tym słabym juniorskim sprzęcie, to tylko pokiwał z uznaniem głową. Wiedziałem, że trafiłem perełkę i to taką najcenniejszą.
ZOBACZ WIDEO Cagliari - Genoa. Wysokie zwycięstwo gospodarzy, grał Bartosz Salamon. Zobacz skrót [ZDJĘCIA ELEVEN]
W pierwszym sezonie jego wyniki nie były wybitne, bo trzeba było okiełznać fantazję. Cały czas zdumiewała mnie jednak jego nieznośna lekkość jazdy na żużlu. Delikatnie operował gazem i uzyskiwał wszystko, co chciał - sylwetkę, odpowiednie kąty. A wszystko robił będąc pierwszy raz na naszym torze. Jeździł milimetry od bandy w niewiarygodnym stylu. Musiałem tylko nad nim zapanować, bo entuzjazm rozsadzał go od środka.
Później się okazało, że jest bardzo otwarty na kibiców i ludzi w klubie. Budował świetną atmosferę i to mu zostało do dziś. Z Częstochowy odszedł z dwóch powodów. Dla klubu to był trudny okres, bo były problemy z finansami. Poza tym, nie miał odpowiedniej średniej. U niego też się wszystko załamało. Kiedy szykował się do jazdy w Grand Prix, zmarł jego ojciec. Źle się to poukładało. Problemy osobiste narastały i uznaliśmy, że przyda mu się inne środowisko. Wziąłem do zespołu Łagutów i Nermarka, a on poszedł do Gniezna. To mu bardzo pomogło. Odbudował się, a później był już najlepszy. Mistrzem świata został w 2013 roku.
Takie są moje wspomnienia z drogą na szczyt Taia Woffindena, który zawsze będzie dla mnie szczególnym zawodnikiem. Jego pierwszy tytuł nie był dla mnie ani szokiem, ani żadnym zaskoczeniem. Wiedziałem, że on pewnego dnia będzie najlepszy. Tak samo teraz jestem pewny, że może być jeszcze długo na topie.
Poza tym, to wielki człowiek, który potrafi się poświęcić. Ma w głowie ekstra misję. Zaczął ją realizować rok po zdobyciu mistrzostwa. Jeździł po Anglii i nie tylko. Propagował żużel. Wszędzie było go pełno, nawet w małych miastach. Nie zapomnę, kiedy pojechałem do Auckland na Grand Prix. Trwał trening. Tai przejechał pierwszą serię, a na drugiej go nie było. Zniknął. Podszedłem do "Dżako", jego mechanika i zaczęliśmy go szukać. I co się okazało? Poszedł w publikę rozmawiać z ludźmi i rozdawać autografy. Spełniał swoją rolę. On naprawdę wymyślił sobie, że będzie działać dla innych i się tego trzyma. Kibice pewnie pamiętają, kiedy przejechał wiele kilometrów na rowerze dla dobrej sprawy. Lubi się dzielić swoją radością, wartościami i robi to jak nikt inny.
Swoją drogą, Tai to już podobno całkiem niezły biznesmen. Zajmuje się nieruchomościami i słyszałem, że idzie mu całkiem dobrze. To pokazuje, że jest bardzo inteligentny i wszechstronny.
Teraz dzieje się u niego coś ważnego. Wziął ślub z kobietą swojego życia. Gratuluję mu tego. Zaczyna się dla niego nowy czas. Pierwszy raz będzie musiał oddzielić żużel od czegoś, co jest naprawdę istotne. Bez tego nie da się osiągnąć sukcesu. On wie, że sam talent to nie wszystko. Jestem jednak przekonany, że wróci do ciężkiej pracy. W tym roku ten wielki żużlowiec i człowiek znowu może być mistrzem świata.
Marian Maślanka
***
Czy Tai Woffinden zostanie w tym roku mistrzem świata? 
